όχι πια~

…ήξερα
το βλέμμα σου όταν ήσουν χαρούμενος
το χαμόγελο σου όταν κάτι σου άρεσε πολύ
το γέλιο σου όταν κάτι σου φαινόταν αστείο
την έκφραση σου όταν ήσουν στεναχωρημένος
την λέξη που συμπλήρωνε την κάθε σου πρόταση
τον τρόπο που σκεφτόσουν και έβλεπες τον κόσμο
αυτό που ζητούσες απ’ τους ανθρώπους
και αυτό που σε πλήγωνε σ’ αυτούς
~αυτό που σε πλήγωνε σ’ εμένα~

~  ~  ~
σήμερα κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω
πέρασαν απ’ το μυαλό μου τόσες αναμνήσεις,
κι ύστερα ψιθύρισα
…όχι πια…

If roses are meant to be red
And violets to be blue
Why isn't my heart meant for you

5 μέρες για τα Χριστούγεννα^^

Άσε με να σε θυμάμαι γλυκά

Κουράστηκα. Φαίνεται πως εγκατέλειψα. Ίσως να μην προσπάθησα αρκετά μα ξέρεις, όταν χτυπάς μια πόρτα και κανείς δεν ανοίγει φεύγεις. Ίσως έπρεπε να κάτσω εκεί να περιμένω, μα χειμώνιασε και κρυώνω. Τώρα που δεν μπορώ να βασιστώ στην ζεστή σου αγκαλιά, ψάχνω αλλού την ασφάλεια. Τώρα που πια τα μάτια σου δεν με κοιτούν με αγάπη, ψάχνω αλλού την τρυφερότητα. Τώρα που το χέρι σου δεν κρατάει το δικό μου, ψάχνω αλλού αυτό που θα με κρατήσει όρθια. Μπορεί να τέλειωσε μα εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ πως υπήρξε. Γιατί είναι αλήθεια πως το ταξίδι ήταν όμορφο, ακόμα κι αν δεν φτάσαμε ποτέ στον προορισμό μας ή μάλλον ακόμα κι αν δεν φτάσαμε μαζί. Θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα. Μα άσε με να ξεχάσω αυτόν που με άφησε μόνη.

~  Άσε με να σε θυμάμαι γλυκά.

12 μέρες για τα Χριστούγεννα *.*

στο παρελθόν ακόμα επιστρέφεις

Σ' αρέσει να κρατάς ενθύμια.Να φυλάς αναμνήσεις.Να αποθηκεύεις στιγμές.Σ' όποια μορφή, αρκεί να κρατάει ζωντανή τη μνήμη.Nα σου θυμίζει το συναίσθημα, τα πρόσωπα, τις μέρες που έφυγαν.Είναι η δική σου μηχανή του χρόνου που σου επιτρέπει να φέρνεις πίσω, έστω για λίγο, πράγματα που άξιζαν να γίνουν αναμνήσεις.Έτσι κρατάς αυτά που θα' θελες τόσο πολύ να ξανανιώσεις, να ξαναδείς, να ξανανακούσεις μα ξέρεις ότι δεν θα ξανάρθουν.Δεν θα ξανάρθουν γιατί δεν μπόρεσες να τα κρατήσεις.Ίσως και ποτέ να μην τα εκτίμησες τελικά.Μέχρι που τα έχασες.Μα τότε είναι πάντα αργά.Κι αν καμιά φορά νιώσεις νοσταλγία, μια βαθιά επιθυμία για το παρελθόν επιστρέφεις.Ξανά και ξανά. Μέχρι να έρθει η στιγμή που ο πόνος θα απαλύνει, και τότε οι επισκέψεις σου θα είναι όλο και πιο σπάνιες.Πιο σπάνιες ή απλά λιγότερο επώδυνες...

δεν θα αφήσω καμία ανάμνηση να ξεθωριάσει, τουλάχιστον όχι τώρα..όχι τώρα που ακόμα επιστρέφω!

μονάχα μια συζήτηση

Έμαθα να εκτιμώ τους αληθινούς φίλους, όταν αισθάνθηκα μόνη ~ όχι γιατί πραγματικά ήμουν μόνη, αλλά γιατί δεν έβλεπα αυτούς που ήταν δίπλα μου.

Σαν μικρό παιδί που ανοίγει ένα καινούριο παιχνίδι, έτσι κι εγώ, τέτοια χαρά και ικανοποίηση ένοιωσα ύστερα από κάτι τόσο απλό, αλλά παράλληλα τόσο σημαντικό, όπως μια συζήτηση. Νομίζω όλοι νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν. Ένα συναίσθημα, μια απορία, μια ενοχή. Και ποιος μπορεί να είναι πιο κατάλληλος να ακούσει από ένα φίλο;  Μια απλή αφορμή, έδωσε έτσι απλά την ευκαιρία σε μενα ~αλλά νομίζω όχι μόνο εμένα~ να ανοίξω την καρδιά μου και να δω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται να δουν τι υπάρχει μέσα. Δεν είναι ότι δεν το΄ξερα, απλά συχνά χρειάζομαι μια επιβεβαίωση λόγο ανασφάλιας. Ανασφάλιας που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που μ' απογοήτευσαν. Σήμερα είδα ξανά. Είδα το ενδιαφέρον. Είδα την αγάπη. Είδα πράγματα που είχα ανάγκη. Όταν περνάς καλά, λένε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα. Είναι αλήθεια. Ευχόμουν να πάγωνε για λίγο, για να μπορέσω να κρατήσω αποθέματα αυτών των στιγμών, μήπως αργήσουν πάλι να ξανα ρθουν. Ελπίζω οχι. Μα συχνά οι καταστάσεις μας εμποδίζουν. Μας κρατάνε πίσω. Αλλά είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε τις κατάλληλες καταστάσεις.

θέλω να πω ευχαριστώ,
θέλω να πω σας αγαπώ,
θέλω να πω θα είμαι εδώ
μα ξέρω πως οι λέξεις δεν είναι αρκετές
για να το αποδείξω

για σας τις δυο
Γ* και Χ*

συναίσθημα*

Σ’ ένα κόσμο που μοιάζει τόσο ψυχρός υπάρχει ακόμα το συναίσθημα. Γύρω μας, όπως ο άνεμος. Περιπλανιέται. Σίγουρα πέρασε κι από κει. Σίγουρα χάιδεψε και τα δικά σου μαλλιά, απαλά, τρυφερά, με στοργή. Σίγουρα τράβηξε την προσοχή σου. Έκανε τα χέρια σου να νιώσουν παγωμένα, την καρδιά σου ζεστή, τη φωνή σου δυνατή, τα όνειρα σου άπιαστα.
~
Ξέρεις, πάντα αναρωτιόμουν ο άνεμος που πάει όταν φεύγει κι αν άραγε ταξιδεύει μόνος. Έτσι και τα συναισθήματα, που πάνε όταν φεύγουν; Κι αυτά είναι μόνα ή κουβαλάνε μαζί τους την ανάμνηση εκείνου που αφήνουν πίσω; Νομίζω… ή μάλλον θέλω να πιστεύω πως ποτέ δεν ξεχνούν. Κι αν ξεχάσουν, αργούν.
~
 Άλλοι ανάβουν τώρα το τζάκι, μα εγώ μαζεύω τις στάχτες μιας αγάπης που κάηκε. Θα τις σκορπίσω, δεν τις κρατώ. Σε κάθε σημείο που μου χάρισε το συναίσθημα, σε κάθε σημείο που μου χάρισε την αγάπη. Θα ταξιδέψουν κι αυτές με τον άνεμο. Κι ίσως φτάσουν κοντά σου. Ίσως πάλι και όχι. Τι σημασία έχει πια; Αν μπορούσες να το νιώσεις, θα το’ χες νιώσει πριν γίνει στάχτη.

έμαθα ν'αγαπάω τους ανθρώπους
και τώρα μαθαίνω να ζω χωρίς αυτούς που αγάπησα

they say...

...bad things happen for a reason but no wise words gonna stop the bleeding.

Λένε πως κάθε τι κακό γίνεται για κάποιο λόγο.  Πως τα άσχημα πράγματα έρχονται στη ζωή μας για να μας κάνουν δυνατούς, έμπειρους και έτοιμους να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Λένε πως ο Θεός στέλνει τις δυσκολίες σ’ αυτούς που μπορούν να τις αντέξουν και όχι στους αδύναμους. Λένε πως ύστερα από κάτι κακό πάντα ακολουθεί το καλό. Λένε, λένε, λένε… Όμως τίποτα από αυτά τελικά δεν είναι αρκετό για να διώξει τον πόνο. Τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να μας παρηγορήσει και να μας ανακουφίσει. Η πληγή δεν κλείνει με λόγια, όσο σοφά κι αν ακούγονται. Απ’ όποιου ‘’σπουδαίου’’ το στόμα κι αν πρωτοβγήκαν οι λέξεις. Και τι είναι αυτό που τελικά μας γιατρεύει? Νομίζω ο χρόνος. Οι πράξεις. Ίσως και τίποτα καμιά φορά να μην είναι ικανό να το καταφέρει. -κι εδώ λένε πως όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Και ίσως να έχουν και δίκιο.-

Προσπαθώντας λοιπόν να πιστέψω στα λόγια σας, δίνω στον εαυτό μου μια ελπίδα, έστω μικρή, πως όντως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, πως όντως ακολουθούν καλύτερες μέρες.~ Σε εσάς λοιπόν που μου είπατε πως μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο, περιμένω να δω.

♥

Μίλα ψιθυριστά ,αν μου μιλάς για αγάπη

γουίλιαμ σαίξπηρ

βροχή♥

βροχή
η μυρωδιά της, σε κάθε σου εισπνοή

η αίσθηση της, σε κάθε ακάλυπτο σημείο του σώματος σου

οι επιθυμείες που σου προκαλεί

μια ζεστή αγκαλιά

μια φλόγα στο τζάκι

~αν κι ακόμα το κρύο δεν ήρθε~

οι αναμνήσεις που σου φέρνει στο μυαλό

τη μέρα που περπατούσες χωρίς ομπρέλα

ελεύθερος, μες τη βροχή

τη μέρα που ονειρευόσουν

κοιτώντας τις σταγόνες να κυλούν στο τζάμι

τη μέρα που χαμογελούσες

γιατί είχες γίνει μούσκεμα, μα σ' άρεσε τόσο πολύ

τη μέρα που σε κοίταξε

κι ένιωσες την αγάπη πιο δυνατή απ΄τη βροχή

~ ~ ~

όμορφη η βροχή, μ' άλλοτε πάλι όχι!

όχι όταν σου θυμίζει ό,τι σου λείπει

ό,τι έχεις χάσει ή ό,τι ποτέ δεν απέκτησες

όχι όταν δεν είναι εδώ εκείνος να την απολαύσετε μαζί

να τη δείτε μαζί, να τη νιώσετε μαζί

όχι όταν οι σταγόνες της ενώνονται με τα δάκρυα σου

κυλούν στο πρόσωπο σου και χάνονται

~ ~ ~

τώρα που ήρθε η βροχή μη φύγεις

‘’όσο υπάρχουν άστρα να μετρώ θα περιμένω’’

Κι έμεινε εκεί, δίπλα στη θάλασσα
κάτω απ’ τον απέραντο ουρανό,
μέσα στη σιωπή που τόσο δυνατά ηχούσε,
στο κρύο, που το μικροσκοπικό σώμα του διαπερνούσε
τα’ άστρα να μετράει…

‘’όσο υπάρχουν άστρα να μετρώ θα περιμένω’’

                                                                  

memories*

Dr. Hause.

Αναμνήσεις. Ένας τρόπος να κρατάς τις στιγμές που πέρασαν. Αυτές που έφυγαν και δεν θα ξανάρθουν. Και σήμερα διάβασα κάπου πως η ανάμνηση έχει καλύτερη αίσθηση ακόμα κι από την ίδια την στιγμή. Όπως και να’ χει όμως αυτή είναι που θα κουβαλάς πάντα μαζί σου. Άλλοτε όμορφη ανάμνηση. Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Κι άλλοτε άσχημη. Πόνος, θλίψη. Κι αυτές οι αναμνήσεις χρειάζονται όμως, για να μας θυμίζουν πως έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί. Συνήθως τα βράδια, όταν πέφτεις να κοιμηθείς, τότε είναι που έρχονται οι αναμνήσεις και κατακλύζουν το μυαλό σου. Τότε είναι που όλα επιστρέφουν. Όλα ζωντανεύουν ξανά. Πράγματα που σου λείπουν. Άνθρωποι που ήταν εκεί μα τώρα έχουν φύγει ή σιγά σιγά απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Συναισθήματα που ένιωσες μα τώρα έχουν χαθεί ή έχουν ξεθωριάσει στο χρόνο. Δεν τις ελέγχεις εσύ. Έρχονται και φεύγουν όταν εκείνες θέλουν. Γλυκιά η ανάμνηση, μα άλλοτε ανυπόφορη. Μα είναι αυτές που μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, πως φτάσαμε ως εδώ. Μας θυμίζουν όσα μας στιγμάτισαν και μας διαμόρφωσαν. Οι αναμνήσεις είναι τα κομμάτια ενός πάζλ, του εαυτού σου.

memory is a way of holding on to the things you love, the things you are, the things you never want to lose.

ο πιο γλυκός εκείνος άνεμος ♥

Σήκωσε τα μάτια σου στον ουρανό
υπάρχει κάτι εκεί που όμως δεν το βλέπεις
δεν το βλέπεις μα υπάρχει
δεν το βλέπεις μα το νιώθεις
κι αυτό και την κάθε του συνέπεια όταν εκείνο φεύγει

ο έρωτας, που είναι ο γλυκός εκείνος άνεμος
άνεμος..που μπορεί όμως με δύναμη τόσα να καταστρέψει
ρισκάρεις
γιατί θέλεις να το νιώσεις
την αίσθηση αυτή που σε κάνει να ανατριχιάζεις
όταν διαπερνάει το σώμα σου
γιατί θέλεις να το μυρίσεις
κλίνεις τα μάτια.  -είναι  πιο όμορφο. πιο μυστήριο-
γιατί θες να το εξερευνήσεις, να το ανακαλύψεις
-πάντα σε τραβάει κάτι το καινούριο-

άνοιξε το δικό της παράθυρο και τον άφησε να μπει
την διαπέρασε γλυκά μα ύστερα την έριξε κάτω
όπως τα φύλα απ’ τα δέντρα μαραίνονται και πέφτουν
όταν το  μελαγχολικό  φθινόπωρο καταφτάνει
έτσι κι αυτή μαράθηκε
και νιώθει αδύναμη τώρα
ευάλωτη

δες ξανά στον ουρανό
είναι ο έρωτας που πέταξε
τον πήρε ο άνεμος μαζί του
θα ξανάρθει?
ο άνεμος δεν χάνεται
ίσως ξανάρθει
μα μπορεί αυτη τη φορά να βρεί το παράθυρο της κλειστό

σήμερα...ευχήθηκε κάτι

δίπλα στη θάλασσα καθόταν και κοιτούσε τον ουρανό
το φεγγάρι ήταν όμορφο απόψε
ολοστρόγγυλο και φωτεινό
έπεφταν αστέρια
όταν πέφτει  ένα αστέρι κάνεις μια ευχή
πιάνει; δεν ήξερε, μα δεν το πολυπίστευε κιόλας
είδε πολλά να πέφτουν
όμως όταν ύστερα από κάθε αστέρι έψαχνε να βρει τι ήταν αυτό που επιθυμούσε για να ευχηθεί, χανόταν
τι επιθυμούσε πραγματικά;
κι ύστερα αναρωτιόταν αν άξιζε να χαραμίσει μια ευχή για εκείνον
να τον φέρει λίγο πιο κοντά
να τον νιώσει λίγο πιο κοντά
μα ξέρεις κάτι;
δεν ευχήθηκε για εκείνον. Ούτε μια ευχή
γιατί ήξερε πως εκείνος δεν θα ζητούσε στα αστέρια να την φέρουν κοντά του
γιατί τα δάκρυα που είχαν κυλήσει από τα μάγουλα της για εκείνον ήταν πολλά περισσότερα από τα αστέρια που είδε να πέφτουν
γιατί τελικά είχε κουραστεί
ίσως και τα αστέρια πέφτουν γιατί έχουν κουραστεί εκεί ψηλά
ίσως παρόλο που λάμπουν υπάρχει κάτι άλλο που προσπαθούν να κρύψουν
μήπως νιώθουν κι αυτά μόνα; μήπως και σ’ αυτά λείπει κάτι;
θα ήθελε πολύ να βρει ένα αστέρι και να το ρωτήσει
~ ~ ~ ~ ~
σήμερα. σήμερα που αστέρια πέφτουν από τον ουρανό
σήμερα... ευχήθηκε κάτι

έρωτας ♥

           [μια μέρα μου πρότεινες να γράψω για τον έρωτα, τώρα είπα να το κάνω]



Και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης το μυαλό ταξιδεύει. Συνδεδεμένη πάντα με τον όμορφο ουρανό , είτε το βράδυ , με το φεγγάρι και τα φωτεινά αστέρια που το περιτριγυρίζουν , είτε τη δύση που ο ουρανός είναι πιο όμορφος από ποτέ. Κόκκινο, κίτρινο , μοβ , ροζ. Τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός όταν φτάνει η ώρα των ερωτευμένων. Κοντά στη θάλασσα, αγκαλιά μ’ εκείνον. Αυτόν που πλέον ορίζει τα όνειρα σου. Που είναι η αρχή και το τέλος. Που ένα και μόνο κοίταγμα του κάνει την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή. Που ένα του φιλί σου δίνει την αίσθηση εκατομμυρίων πεταλούδων στην κοιλιά σου να χορεύουν. Ίσως λίγη χρυσόσκονη στον αέρα ή και ροδοπέταλα. Μια απαλή μουσική. Κι εσύ, πάνω στο φουσκωτό ροζ συννεφάκι να πετάς. Σαν χαμένη. Στον δικό σου κόσμο. Ή μάλλον, στον δικό ΣΑΣ κόσμο. ‘’Μαζί’’, ‘’εμείς’’. Πόσο υπέροχες αυτές οι λέξεις για έναν ερωτευμένο. Και κυρίως όταν λέγονται από τον άνθρωπο του. Όμορφος ο έρωτας. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει αποδοχή? Όταν τον ζεις μόνος?  Όταν ξυπνάς και κοιμάσαι με τη σκέψη κάποιου απ’ του οποίου το μυαλό δεν πέρασες ούτε για ένα λεπτό? Κι ο ήχος της καρδιάς σου που ραγίζει είναι τόσο δυνατός. Μα ίσως και να ηχεί μονάχα σ’ εσένα τόσο δυνατά. Σ’ εσένα που με δύναμη κλείνεις τα αυτιά σου μήπως καταφέρεις να διώξεις τον ήχο αυτό που σε βασανίζει. Κι όταν κοιμάσαι κλαίγοντας τα βράδια. Κι όταν νιώθεις μόνος, ακόμα κι όταν γύρω σου είναι τόσοι άλλοι. Τότε είναι που το όνειρο χάνεται. Που η παγωνιά του σκοταδιού παίρνει τη θέση του ζεστού και χαρούμενου ήλιου. Και τότε φοβάσαι. Φοβάσαι πως η καρδιά σου δεν θα νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Πως δεν θα νιώσει ξανά την ασφάλεια να ανοίξει και να φιλοξενήσει κάποιον στη ζεστασιά της. Κι αν είσαι κι εσύ μια ερωτευμένη ψυχή. Μην τρομάζεις. Ο έρωτας είναι ότι πιο όμορφο μπορείς να ζήσεις. Ότι πιο όμορφο μπορείς να νιώσεις. Απόλαυσε το.

*μια καρδιά που ερωτεύτηκε, πληγώθηκε κι όμως χτυπάει ακόμα.

i thought it would be easier*

Νόμιζα θα ήταν ευκολότερο
Νόμιζα πως μπορούσα
Ίσως γιατί δεν ήξερα
Δεν ήξερα
Το μέγεθος των συναισθημάτων
Έως που είχαν ήδη φτάσει
Μα τώρα που ξέρω
Νιώθω πως είναι αργά
Ίσως φοβάμαι ότι είναι αργά
Όλα φαίνονται να έχουν αλλάξει
Μπορεί και όχι
Περπατάω μόνη,περπατάμε μαζί
Για μια στιγμή σε έχω
Κι ύστερα πάλι όχι
Κάθε μέρα και πιο μπερδεμένη
Χαμένη
Διστάζω να σου πω
Ίσως πια δεν θέλεις ν' ακούσεις
Αυτό είναι που με φοβίζει
Δεν ξέρω αν πρέπει
Αν είναι λάθος ή σωστό
Μένω θεατής
Να σε βλέπω να φεύγεις
Κάθε μέρα και πιο μακριά

Ξέρω,δεν θα περιμένεις
Δεν έχεις λόγο να το κάνεις
Όσο δεν ξέρεις,δεν έχεις
Μα κι αν ήξερες
Ίσως πάλι να μην είχες
Ίσως έχεις ήδη φύγει

Κι εγώ αποχαιρετώ μια σκιά

[κι αν έχεις καταλάβει τώρα πια,θελω να ξερω]

disappointed me*

Και μην πεις άλλες λέξεις ,
που αύριο θα ξεχάσεις
Και μην πεις λόγια,
που δεν μπορείς να κάνεις πράξεις
Και μην δώσεις κάτι ,
που αμέσως θα πάρεις πίσω
Και μην αφήσεις να εννοηθεί ,
αυτό που δεν υπάρχει
Και μην πληγώσεις,
όταν ξέρεις τον πόνο
Και μην κοιτάξεις τα μάτια εκείνα,
που ύστερα ο ίδιος θα κάνεις να κλάψουν
Και μη μιλήσεις για συναισθήματα
κι ύστερα ο ίδιος τα καταστρέψεις

Kαι μην ξεχάσεις,
αυτόν που κάποτε έδωσες λόγο να σε θυμάται
Και μην απογοητεύσεις.
αυτόν που σ'εμπιστεύτηκε
Και μην αδιαφορήσεις
γι'αυτόν που δεν έπαψε να ενδιαφέρεται


Τα μεγάλα λόγια είναι καλό να μην λέγονται όταν δεν είναι σίγουρο ότι ισχύουν.
Μην αφήσεις τον ενθουσιασμό να  σε παρασύρει.
Μην απογοητεύσεις αυτόν που θα τα πιστέψει.

[πώς μπορείς να πετάς αγάπη για κάτι εφήμερο, πώς??]

disappointed me*