Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Αυτό που θα θελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος


Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.
Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα θελα απόψε τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.
Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: ''Μεν κλαις''
Μόνο αυτό.Τίποτε άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό....


Αλκυόνη Παπαδάκη ''Στο ακρογιάλι της ουτοπίας''


   Γιατί είναι σημαντικό να' χεις κάποιον να σε πιάσει όταν είσαι έτοιμος να πέσεις, κάποιον να σε σηκώσει όταν έχεις ήδη βρεθεί χαμηλά. Γιατί ένας ώμος να κλάψεις και μια αγκαλιά να χωθείς είναι πιο σπουδαία απ' ότι φαίνονται. Γιατί ο πόνος που κουβαλάς μοιάζει ελαφρύτερος όταν τον μοιράζεσαι με κάποιον. Γιατί η αίσθηση πως ποτέ δεν θα βρεθείς μόνος, πώς πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάτι που θα είναι εκεί για σένα, είναι μοναδική.

  Κάθε δύσκολο βράδυ. Κάθε βράδυ που μαζί με τον ουρανό σκοτεινιάζει και η ψυχή. Κάθε βράδυ που το παρελθόν σε επισκέπτεται και το μέλλον σε φοβίζει. Κάθε βράδυ που όλα μοιάζουν άγνωστα κι αβέβαια. Κάθε τέτοιο βράδυ, αυτό που έχεις
 ανάγκη είναι εκείνος ο ώμος, εκείνη η ψιθυριστή φωνή. Τόσο απλό, μα τόσο πολύτιμο. Τόσο σπουδαίο, μα τόσο δυσεύρετο.