Tears on my pillow, pain in my heart

τέντωσε το χέρι της ως το ραδιόφωνο για να αλλάξει σταθμό
είχε καιρό να ακούσει αυτό το τραγούδι
μάλλον γιατί στο άκουσμα της εισαγωγής, βιαζόταν πάντα να το αλλάξει
ήταν από τα τραγούδια που έφερναν στο μυαλό αναμνήσεις
από τα τραγούδια που είχαν ταυτιστεί με άτομα, συναισθήματα και στιγμές
όχι πως απέφευγε το παρελθόν της
απλά δεν ήθελε κι αυτό το βράδυ, να λερώσει με μάσκαρα το μαξιλάρι της

# καλημέρα

   Αναρωτήθηκα εχθές μήπως ο μόνος τρόπος να το αφήσω πίσω μου, είναι να το βγάλω από μέσα μου. Μου ακούστηκε βάσιμο κι ίσως πιάσει. Όμως στην ιδέα και μόνο όσων θα ειπωθούν από την άλλη πλευρά, του πόνου του οποίου μπορεί να προκληθεί, τι να πω, διστάζω. Μα αφού ο χρόνος δεν με έχει ακόμα ελευθερώσει, πρέπει να βρω αυτό που θα το κάνει...

I can feel you forgetting me

Έπιασε τον εαυτό της να μιλάει για εκείνον. 

Να μιλά για στιγμές, λόγια, αισθήσεις κι αισθήματα.

Για αυτά που ακόμα δεν άφησε να φύγουν.

Για αυτά που συχνά φτάνουν στη σκέψη της, όμως διστάζει να   παραδεχθεί  πει. 

Παύση, κι ύστερα εκείνο το ύφος στο πρόσωπο της.

-Τι σκέφτεσαι;

-Πόσο ανόητη είμαι...

-Γιατί;

-Γιατί μιλάω ακόμα γι'αυτά που εκείνος έχει ξεχάσει.

#one more night

 
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της εδώ και αρκετή ώρα, γυρνώντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη,
προσπαθώντας ~μάλλον μάταια~ να κοιμηθεί.
Φαίνεται πως εκτός από την ίδια κι οι σκέψεις της στριφογύριζαν σ' εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο.
Ηχούν τόσο δυνατά τα βράδια.

Προσπαθούν απεγνωσμένα να αποσπάσουν την προσοχή σου.
Να σε παρασύρουν.
Επίμονες. Αδιάκοπες.



Έκλεισε τα μάτια με δύναμη ελπίζοντας να την γλιτώσει ο ύπνος

Αυτό που θα θελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.
Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα θελα απόψε τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.
Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: ''Μεν κλαις''
Μόνο αυτό.Τίποτε άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό....

Αλκυόνη Παπαδάκη ''Στο ακρογιάλι της ουτοπίας''

   Γιατί είναι σημαντικό να' χεις κάποιον να σε πιάσει όταν είσαι έτοιμος να πέσεις, κάποιον να σε σηκώσει όταν έχεις ήδη βρεθεί χαμηλά. Γιατί ένας ώμος να κλάψεις και μια αγκαλιά να χωθείς είναι πιο σπουδαία απ' ότι φαίνονται. Γιατί ο πόνος που κουβαλάς μοιάζει ελαφρύτερος όταν τον μοιράζεσαι με κάποιον. Γιατί η αίσθηση πως ποτέ δεν θα βρεθείς μόνος, πώς πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάτι που θα είναι εκεί για σένα, είναι μοναδική.

  Κάθε δύσκολο βράδυ. Κάθε βράδυ που μαζί με τον ουρανό σκοτεινιάζει και η ψυχή. Κάθε βράδυ που το παρελθόν σε επισκέπτεται και το μέλλον σε φοβίζει. Κάθε βράδυ που όλα μοιάζουν άγνωστα κι αβέβαια. Κάθε τέτοιο βράδυ, αυτό που έχεις ανάγκη είναι εκείνος ο ώμος, εκείνη η ψιθυριστή φωνή. Τόσο απλό, μα τόσο πολύτιμο. Τόσο σπουδαίο, μα τόσο δυσεύρετο. 

" Αύριο θα' μαι πάλι μια χαρά"

Φυσούσε κοντά στη θάλασσα.
Τα μαλλιά της ανέμιζαν ~σχεδόν ενοχλητικά~ κι ένιωθε την αρμύρα παντού στο σώμα της.
Τα αστέρια φαίνονταν καθαρά στον ουρανό.
Βολεύτηκε στο παγκάκι.
Έκανε ψύχρα μα ήταν όμορφα.
Οι σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό της.
Ξανά μια αναδρομή στο παρελθόν.
Από αυτές που συνοδεύονται από ένα σωρό μελαγχολικά συναισθήματα.
Ένιωθε ανόητη.
Γιατί εξακολουθούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό της;
'Εγυρε στον ώμο της φίλης της κι αναστέναξε.
"Αύριο θα' μαι πάλι μια χαρά", είπε.

Που πήγε εκείνη η φίλη, οέο;;

 

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΡΘΡΟ ΧΑΜΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ!

 
Δεν είχες κι εσύ κάποια στιγμή τη φίλη εκείνη που χάθηκε μόλις έκανε σχέση, ερωτεύτηκε ή έπαθε κόλλημα με κάποιον; Τι ακριβώς συμβαίνει τότε και κάνει τόσο εύκολο το να κάνεις πέρα τους ανθρώπους; Δεν ερωτεύτηκα αρκετά ή απλά είμαι σε θέση να αναγνωρίσω την αξία της φιλίας; Είναι απόλυτα κατανοητό το γεγονός ότι θες να βρίσκεσαι γύρω απ' τον (γι'αυτό τον καιρό τουλάχιστον)  άνθρωπο σου αλλά χελόουουου, υπάρχουν κι άλλα πράγματα σ' αυτή τη ζωή. Αρχικά θα πρέπει να ξεχάσεις τη λέξη ''δεδομένο''.  Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται συνεχώς και τη στιγμή που θα δημιουργηθεί η αμφιβολία όλα είναι κρίσιμα. Είναι στο χέρι σου αν θα την εξαλείψεις ή θα την αφήσεις να αναπτυχθεί περισσότερο. Κι οι προτεραιότητες σου αλλάζουν κι η ανησυχία σου μια και μοναδική.  Του έχεις δείξει πόσο τον νοιάζεσαι, τον αγαπάς, τον σκέφτεσαι, πως θα έκανες τα πάντα και θα έδινες τα πάντα;; Έιι!! Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που πρέπει να δείξεις το ανάλογο ενδιαφέρον. Εγωιστικά όλα αυτά;; Γεύτηκα την αδιαφορία κι η γεύση μου άφησε μια πίκρα...

Τώρα κι οι δύο ξέρουμε κι ας μη μιλήσαμε ποτέ

Είναι τόσο φανερό το τέλος που από καιρό έχει φτάσει. 

Τα συναισθήματα που έχουν πια παρέλθει.

Οι πονεμένες μελωδίες που έχουν άλλο προορισμό κι οι στίχοι που έχουν άλλο παραλήπτη. 

Το βλέμμα που δεν ψάχνει στο πλήθος εκείνη τη μορφή, μα μια άλλη.

Ένα γνώριμο σκηνικό, μια διαφορετική ιστορία. 

Ένα δυνατό ταρακούνημα.

~

Τώρα πια δεν έχει αξία να μάθω ή να μάθεις.
Τώρα κι οι δύο ξέρουμε κι ας μη μιλήσαμε ποτέ.

ανεξίτηλα σημάδια

~ Καμιά φορά νιώθω ακόμα κάποια λόγια που κάποτε ειπώθηκαν να με πονάνε, κάποιες σκέψεις που κάποτε έγιναν να μου φέρνουν δάκρυα, κάποιες εικόνες που κάποτε αντίκρισα να με κάνουν να κλείνω με δύναμη τα μάτια, μα να μην φεύγουν, γιατί είναι εικόνες του μυαλού που δύσκολα σβήνουν. Μα είναι κι εκείνες οι στιγμές που χαμογελώ, που νιώθω ξανά ένα σφίξιμο στο στομάχι, που νιώθω ένα χέρι να μ'αγγίζει, δυο μάτια να με κοιτούν. ~

ναι κι εμένα μ' άρεσε η συμμετοχή της Γερμανίας στη φετινή Eurovision!

Αυτή τη στιγμή απουσιάζω , θα επικοινωνήσω μαζί σας όταν νιώσω έτοιμη.

 
Φτάνοντας στο σημείο να κουραστείς απ' όλους κι απ' όλα αποφασίζεις να μπεις σε μια κατάσταση τύπου 'προσωρινά κλειστόν' , έως ότου νιώσεις πάλι έτοιμος να αναμιχθείς. Απέχοντας για λίγο και ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα που σε απασχολούν, επιστρέφεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις καταστάσεις και ανθρώπους ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά. Βάζεις ο ίδιος προτεραιότητες αλλά ταυτόχρονα βλέπεις και για ποιους αποτελείς εσύ προτεραιότητα. Καμιά φορά το να απέχεις για λίγο σου κάνει καλό. Σε βοηθάει να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου, να οργανωθείς, να δεις τι πραγματικά θες αλλά και να καταλάβεις τι πραγματικά αξίζεις.

Ασυνάρτητα λόγια μιας ακόμα νύχτας.

  Στην αγάπη δοκιμάζεσαι κάθε στιγμή. Κάνεις λάθη στην προσπάθεια σου να την εκδηλώσεις με κάθε τρόπο. Πέφτεις, σηκώνεσαι, παραμένεις δυνατός για να δίνεις ο ίδιος δύναμη. Στην αγάπη κάνεις στην άκρη τον εγωισμό σου. Συμβαδίζεις τα θέλω του άλλου με τα δικά σου. Και ναι, στην αγάπη καμιά φορά πληγώνεις, όμως κάνεις τα πάντα για να μετατρέψεις τον πόνο που δημιούργησες σε στιγμές ευτυχίας.

  Είναι δύσκολο να δεχτείς πως άνθρωποι που κάποτε σε αγκάλιασαν από χαρά είτε από ανάγκη, σου έπιασαν το χέρι για να σου δείξουν την παρουσία τους, σε συμβούλευσαν μ’ ένα μονάχα βλέμμα και σε ζέσταναν μ’ ένα χαμόγελο, φαίνεται πως τώρα σε ξέχασαν. Μα τελικά, κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή σου για να σε μάθουν ν’ αγαπάς κι ύστερα φεύγουν. 

Αρνούμαι να δεχθώ πως ο μόνος τρόπος για να μην απογοητεύεσαι απ ΄ τους ανθρώπους, είναι να πάψεις να έχεις προσδοκίες από αυτούς. Όμως σίγουρα κάποια στιγμή κουράζεσαι να περιμένεις, να ελπίζεις στο ενδιαφέρον  και την προσοχή, όταν το μόνο που λαμβάνεις είναι η αδιαφορία. Υποσχέσεις και λόγια που χάθηκαν στην πρώτη ευκαιρία, τελικά καλύτερα να μην είχαν ειπωθεί ποτέ.

  Θα συνεχίσω να προσδοκώ και να απογοητεύομαι. Θα συνεχίζω να βιώνω κάθε συναίσθημα στην πιο έντονη μορφή του. Γιατί καλύτερα να πληγωθείς από την αγάπη παρά να μην την νιώσεις ποτέ.

τι ήμασταν, τι είμαστε και τι θα είμαστε;

 
Χαθήκαμε κάπου στην προσπάθεια μας να αποδείξουμε ποιος πόνεσε περισσότερο. Στην προσπάθεια μας να αποδείξουμε οτι προσπαθήσαμε, ενώ απλά το αφήσαμε. Απογοητεύσαμε ο ένας τον άλλον, απογοητεύσαμε τους εαυτούς μας. Δημιουργήσαμε ενα κενό, που είναι φανερό πως δεν είμαστε σε θέση να καλύψουμε. Κι ίσως πια και να μην θέμε να το κάνουμε. Νόμιζα πως η αγάπη έχει άλλη γεύση. Πως καμιά φορά σε πληγώνει, μα δε σ'αφήνει μόνο. Πες μου λοιπόν, είναι ο φόβος που κατέστρεψε τα συναισθήματα ή είναι αυτός που απέδειξε την ανυπαρξία τους;

Δεν κατάλαβα ακόμα τι ήμασταν, τι είμαστε ή τι θα είμαστε σε λίγο καιρό από τώρα. Κατάλαβα όμως πως αν τελικά είχε τόση αξία για εμάς, θα είχαμε δώσει μια μάχη παραπάνω...

χωρίς άρθρο*

Δεν έχει άρθρο, μονάχα αυτό.
Γιατί αγανάκτησα!

αρκεί μονάχα να προχωρήσεις~

 Κι αναρωτιέμαι πόσες φορές χρειάζεται να πληγωθεί κάποιος. Να νιώσει άδειος. Μισός. Πόσες φορές χρειάζεται να νιώσει την απογοήτευση, τον πόνο. Πόσες φορές χρειάζεται να νιώσει το βάρος εκείνο, στο στήθος του, για να καταλάβει πως έφτασε η ώρα να φύγει. Για να καταλάβει πως κάτι τέλειωσε. Γιατί όλα κάποτε τελειώνουν. Και συνήθως τα ωραία ακόμα πιο γρήγορα. Αφήνοντας πίσω μια αίσθηση στενοχώριας, που ίσως να μπερδεύτηκε με το γλυκό συναίσθημα και να έγινε ανάμνηση. Και λοιπόν, πόσες φορές χρειάζεται να κάνεις το ίδιο λάθος; Ξανά και ξανά. Και κάθε φορά να ορκίζεσαι πως είναι η τελευταία, μα να ξέρεις μέσα σου πως θα το έκανες πάλι, κάθε φορά που θα έμοιαζε ιδανική για να φέρει την ευτυχία. Όμως νομίζω πως τα μάτια σου, η μάλλον η καρδιά σου, βλέπει ευκαιρίες εκεί που υπάρχουν μονάχα στιγμές. Που θα σβήσουν μόλις ανοίξεις πάλι τα βλέφαρα σου. Και θα βρεθείς ξανά να αναρωτιέσαι τι έγινε λάθος. Τι έκανες λάθος. Ξέρεις όμως, καμιά φορά πρέπει να σκεφτείς πως το λάθος δεν ήταν μόνο στο τέλος. Μα το λάθος ήταν η ίδια αρχή. Να το καταλάβεις, να το αποδεχθείς και να πας παρακάτω. Δίχως βήματα που σε οδηγούν πάλι πίσω. Και μπορώ να σου εγγυηθώ πως η ευτυχία σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Αρκεί μονάχα να προχωρήσεις...

Σ' ευχαριστώ που προχώρησες,
με βοήθησες να καταλάβω
πως κι εγώ πρέπει να κάνω το ίδιο

talk about your feelings*

  Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν ένα κουτί, που κρύβει κάτι μέσα του -κάθε κουτί και διαφορετικό από το άλλο- . Δεν μπορείς να ξέρεις ή να κρίνεις πριν ανοίξεις το κουτί. Κάποια ανοίγουν εύκολα, ακόμα και με ελάχιστη προσπάθεια και κάποια άλλα είναι γερά σφραγισμένα. Μπορεί να σου πάρει καιρό, να χρειαστεί κόπο και αφοσίωση. Τα κουτιά αυτά είναι οι άνθρωποι που δύσκολα ανοίγονται, μιλούν, αφήνονται, εμπιστεύονται. Αυτοί που κρατούν τα συναισθήματα τους μέσα τους, για τον εαυτό τους και διστάζουν να τα αποκαλύψουν και να τα μοιραστούν. Καταλήγουν στην εσωστρέφεια κυρίως από ανασφάλεια, από αβεβαιότητα, από φόβο. Το φόβο της απόρριψης, της εξαπάτησης, της εκμετάλλευσης. Σιωπούν τάχα για να προφυλαχθούν.''Τι θα γίνει αν δεν νιώθει το ίδιο;'', ''τι θα γίνει αν γελάσει, αν αδιαφορήσει;'', ''τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;'', ''τι θα γίνει αν στο τέλος πληγωθώ;''. Θες να μάθεις τι θα γίνει; Θα είσαι πάλι νικητής. Κερδισμένος, ακόμα κι αν όλα δείχνουν ότι έχασες. Γιατί το κάθε λάθος, η κάθε στραβή, η κάθε πληγή, όλα είναι ένα μάθημα. Συντελούν στο να σε κάνουν έναν έμπειρο άνθρωπο. Μην τρομάζεις λοιπόν. Μοιράσου. Μπορεί να είναι ριψοκίνδυνο να ανοίγεις την καρδιά σου, αλλά αν δεν τολμήσεις δεν θα μάθεις ποτέ. Και θα αφήσεις ευκαιρίες να πάνε χαμένες και ανθρώπους να φύγουν από κοντά σου πριν καν το καταλάβεις. Θα ζήσεις μετανιώνοντας για πράγματα που δεν είπες τη στιγμή που έπρεπε .Και που ξέρεις, αν κάνεις εσύ την αρχή ίσως εκπλαγείς σε πόσους ανθρώπους θα δώσεις λόγο ή κι ένα 'σπρωξιματάκι' για να ανοιχτούν κι εκείνοι.

~θα είναι αρκετό

Να μου πιάσεις το χέρι,
να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά,
να μ’ αγκαλιάσεις γλυκά,
να μου ζεστάνεις την καρδιά,
να με κοιτάξεις στα μάτια,
να μου μιλήσεις τρυφερά,
να μου ψιθυρίσεις ‘σ’ αγαπώ’
κι ότι σου λείπω

~θα είναι αρκετό