Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Στην ταράτσα της καρδιάς μου.




    Ένα μάτσο δεκαοχτάχρονα είμαστε. Πρώην μέλη της μαθητικής κοινότητας εδώ και δεκατρείς  μέρες. Ξυπνάμε στις δώδεκα και κοιμόμαστε στις πέντε. Όχι γιατί ξενυχτάμε χορεύοντας στα κλάμπ, αλλά γιατί χαζεύουμε τα αστέρια στις ταράτσες των σπιτιών μας, γελώντας με τα ανόητα αστεία μας, απολαμβάνοντας τις μέρες που είμαστε ακόμα μαζί. Ένα χαλί και μια κουβέρτα. Ο ουρανός και η ησυχία της νύχτας το πιο ασφαλές καταφύγιο της φιλίας μας. Δεσμοί αγάπης, όχι αίματος. Θα έλεγα "οικογένεια" και θα γελούσαν όλοι λόγω ενός δικού μας, εσωτερικού αστείου. Οι δρόμοι μας χωρίζουν το φθινόπωρο. Οι καρδιές μας παραμένουν ενωμένες.