Τα πιο όμορφα μεθύσια τα έκανα νηφάλια

 
  Φεύγω τη νύχτα, χάνομαι. Τριγυρνώ σαν χαμένη μα έχω πάντα προορισμό και σκοπό. Περπατώ στα σοκάκια όταν όλοι κοιμούνται. Είναι όμορφη η πόλη τα βράδια. Είναι όμορφη η πόλη άδεια. Ο άνεμος χτυπά το πρόσωπο μου κι εγώ κλείνω τα μάτια. Χτυπά. Αγγίζει. Χαϊδεύει. Ή μάλλον χορεύει. Χορεύει γύρω μου κι εγώ χορεύω μαζί του.
  Δραπετεύω. Ξεφεύγω από το σήμερα που θα έρθει και αύριο κι ήταν ίδιο με χθες. Με τρομάζει η ρουτίνα. Με τρομάζει η ρουτίνα μακριά σου. Με τρομάζει η ζωή μακριά σου. Δραπετεύω. Χάνομαι. Χάνομαι στους δρόμους που μεγάλωσα. Χάνομαι στους δρόμους που σ’ αγκάλιασα. Που σε κράτησα. Που σε ένιωσα. Που σε έχασα.
  Δε δραπετεύω. Δεν χάνομαι. Δεν θέλω να ξεφύγω. Να βρεθώ θέλω, να σωθώ. Να είσαι εδώ. Να μιλάω μαζί σου. Να κοιμάμαι μαζί σου. Να ξυπνάω μαζί σου. Να χορεύω μαζί σου, γιατί ο άνεμος είναι άθλιος παρτενέρ. Που είσαι όταν η πόλη κοιμάται; Που είσαι όταν η μνήμη θυμάται; Οι αναμνήσεις πληγώνουν. Τα λόγια πληγώνουν. Οι άνθρωποι πληγώνουν. Πληγώνουν και πληγώνονται. Το ξέρω καλά, το ξέρεις κι εσύ. Μαζί το μάθαμε.
   Ξημερώνει. Η πόλη ξυπνά κι εγώ είμαι μόνη. Επιστρέφω. Το πρωί πάντα επιστρέφω. Περπατώ μεθυσμένη κι ας μην πίνω ποτέ. Μεθυσμένη από το φως των ματιών σου, τη φωτιά των χειλιών σου, την υφή των χεριών σου. Λείπεις. Λείπεις μα θα είσαι πάντα εδώ κι εγώ κάθε βράδυ θα μεθώ. Γιατί τα πιο όμορφα μεθύσια τα έκανα νηφάλια. 

πρώτη δημοσίευση στο site:
http://ravenet.gr/

long distance friendships

-Θα σου λείψουμε τώρα που θα φύγεις;
-Τι με ρωτάς; Αφού το ξέρεις.
  Δεν απάντησα. Χαμήλωσα το βλέμμα και ήπια αμήχανα νερό. Το ήξερα. Το ξέρω. Το ήξερε κι αυτός. Το ξέραμε όλοι.

  Ήμουν κάθετη κάποτε. Πίστευα πως οι φιλίες και γενικότερα οι σχέσεις από απόσταση είναι καταδικασμένες να ξεθωριάσουν και να χαθούν στο χρόνο. Εγώ τουλάχιστον δεν κράτησα καμιά.
  Τώρα πια συνειδητοποιώ πως η θέληση και η προσπάθεια παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση μιας τέτοιας φιλίας. Έχει σημασία να είσαι πραγματικά διατεθειμένος να παλέψεις για μια φιλία, να προσπεράσεις κάθε εμπόδιο και να μην πάψεις ποτέ να πιστεύεις σε αυτήν. Γιατί  εκείνες που αξίζουν τις κυνηγάς κι εκείνους που αξίζουν δεν τους αφήνεις νa φύγουν.                                                                                            

Χαμένοι έρωτες

   

   Το μάτι της έπιασε τη μορφή του να πλησιάζει. Έστρεψε αμέσως το βλέμμα της αλλού.Τα χέρια της άρχισαν να ιδρώνουν. Τα λόγια των φίλων της έμοιαζαν με τις φωνές των κομπάρσων στις ταινίες. Ήξερε ότι μιλούσαν αλλά δεν μπορούσε να τους ακούσει. Η σκέψη της ανήκε στον πρωταγωνιστή του δικού της δράματος.Όπως άλλωστε και η καρδιά της.
   Αν γυρνούσε να κοιτάξει ξανά θα αντίκριζε στα μάτια του το βλέμμα εκείνο που έκανε την καρδιά της να πονάει και τα μάτια της να δακρύζουν. Απόρριψη μόνο με μια ματιά. Δεν υποτίμησε ποτέ τη δύναμη του βλέμματος, γι' αυτό είχε μάθει να αποφεύγει την οπτική επαφή κάθε φορά που τύχαινε να τον συναντήσει. Εντάξει, ίσως δεν ήταν η τύχη πάντα που τους έφερνε στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Ίσως φρόντιζε να περνά τακτικά από τα στέκια του για να τον συναντήσει δήθεν τυχαία γνωρίζοντας, όμως, πως θα ήταν καλύτερο για εκείνη να μην τον βρει.
   Από την άλλη, αν δεν γυρνούσε τώρα θα έχανε την ευκαιρία να δει μετά από τόσο καιρό το πρόσωπο του. Το χαμόγελο και τα μάτια του, τα όπλα της γοητείας του. Συνήθως δεν άφηνε χαμένη την ευκαιρία να τον χαζέψει, χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Αλλά αυτή τη φορά θα την έβλεπε κι εκείνος. Τόσο ευάλωτη. Μόνο αυτός είχε τέτοια επίδραση πάνω της. Είχε ένα τρόπο να την αποπροσανατολίζει, να της μπερδεύει το μυαλό και να την γυρίζει πίσω κάθε φορά που εκείνη νόμιζε πως είχε προχωρήσει. 
 
Γιατί οι χαμένοι έρωτες δεν παραμένουν χαμένοι, αλλά έχουν την τάση να εμφανίζονται πάντα μπροστά σου κι εσύ είσαι αναγκασμένος να κουτουλάς συνεχώς πάνω τους, υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι ίσως σου πήρε λίγο παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε να προχωρήσεις; Ή μάλλον γιατί κυνηγάς τους χαμένους έρωτες και δεν τους αφήνεις να παραμείνουν χαμένοι κι ελπίζεις ότι θα επιστρέψουν όταν είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να συμβεί; Ή μάλλον τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένας έρωτας χάθηκε γιατί απλά τέλειωσε; Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι στην καρδιά σου για κάθε έρωτα, μεγάλο ή μικρό, τελειωμένο ή παντοτινό.
  Κοίταξε για λίγο προς τα κάτω κι ύστερα σήκωσε το κεφάλι της και στράφηκε προς το μέρος του. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και αντάλλαξαν λέξεις και σκέψεις που δεν άκουσε άλλος κανείς. Χαμογέλασαν κι οι δύο. Ήταν έρωτας και τώρα έγινε μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν χάθηκε. Άλλαξε μονάχα μορφή.
   

Στην ταράτσα της καρδιάς μου.

    Ένα μάτσο δεκαοχτάχρονα είμαστε. Πρώην μέλη της μαθητικής κοινότητας εδώ και δεκατρείς  μέρες. Ξυπνάμε στις δώδεκα και κοιμόμαστε στις πέντε. Όχι γιατί ξενυχτάμε χορεύοντας στα κλάμπ, αλλά γιατί χαζεύουμε τα αστέρια στις ταράτσες των σπιτιών μας, γελώντας με τα ανόητα αστεία μας, απολαμβάνοντας τις μέρες που είμαστε ακόμα μαζί. Ένα χαλί και μια κουβέρτα. Ο ουρανός και η ησυχία της νύχτας το πιο ασφαλές καταφύγιο της φιλίας μας. Δεσμοί αγάπης, όχι αίματος. Θα έλεγα "οικογένεια" και θα γελούσαν όλοι λόγω ενός δικού μας, εσωτερικού αστείου. Οι δρόμοι μας χωρίζουν το φθινόπωρο. Οι καρδιές μας παραμένουν ενωμένες.
   

μα ο,τι μας δένει στα παλιά...

   Κρατάμε σχέσεις που φαίνεται να έχουν κάνει τον κύκλο τους, να έχουν ολοκληρωθεί. Σχέσεις που έχουν πάψει να προσφέρουν κι ανθρώπους που έχουν σταματήσει να δίνονται και να διεκδικούν. Δεν ξέρω αν μας κρατάει η συνήθεια ή το συναίσθημα. Ίσως σκεφτόμαστε πως διανύοντας 360 μοίρες φτάνουμε πάλι στην αρχή. Κι ίσως πιστεύουμε ή μάλλον ελπίζουμε πως μπορεί η ένταση να αναζωπυρωθεί. Να έρθουμε πάλι κοντά. Να δημιουργήσουμε ξανά το δέσιμο, την επαφή, την επικοινωνία.

   Φοβάμαι να μιλήσω, γιατί ξέρω πως θα πέσω πάλι στον τοίχο της τυπικότητας, στο κι εγώ καλά είμαι, που ουρλιάζει μου λείπεις, μα δεν ξέρω γιατί δεν ακούς. Κι επιλέγω τη σιωπή, που μπορεί να μοιάζει αδιαφορία μα νομίζω πληγώνει λιγότερο. Και λαμβάνω σιωπή, κι έτσι φαίνεται η απόφαση μου σωστή. Μα αν εγώ φοβάμαι, ίσως φοβάσαι κι εσύ. Κι ίσως τελικά ο,τι πράττω είναι λάθος. Κι εγώ περιμένω εσένα κι εσύ εμένα και κανείς μας δεν κάνει τίποτα.

  Τελικά φαίνεται πως κρατιόμαστε από τα τυπικά, αναζητώντας τα ουσιώδη. Αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη του ενός για τον άλλο, που όμως διστάζουμε να φανερώσουμε, γιατί μας τρομάζει ο πόνος που καραδοκεί πίσω από κάθε άνοιγμα ψυχής. Δεν ξέρω ποιο επίθετο να βάλω πίσω απ'τη λέξη σχέση. Λέω να την πω περίπλοκη, γιατί δεν μου πάει καρδιά να την πω τελειωμένη.

όχι ότι μου έλειψες.

νομίζω οι αισθήσεις μου σε ψάχνουν πιο δυνατά απ' την ψυχή μου.
τα χείλη σου στα δικά μου.
το χέρι σου στα μαλλιά μου.
το σώμα μου στην αγκαλιά σου.
τα δάχτυλα μου στην παλάμη σου.
όλα είναι αισθήσεις τελικά.
κι εγώ ίσως ερωτεύτηκα το άγγιγμα σου. 

Tears on my pillow, pain in my heart

τέντωσε το χέρι της ως το ραδιόφωνο για να αλλάξει σταθμό
είχε καιρό να ακούσει αυτό το τραγούδι
μάλλον γιατί στο άκουσμα της εισαγωγής, βιαζόταν πάντα να το αλλάξει
ήταν από τα τραγούδια που έφερναν στο μυαλό αναμνήσεις
από τα τραγούδια που είχαν ταυτιστεί με άτομα, συναισθήματα και στιγμές
όχι πως απέφευγε το παρελθόν της
απλά δεν ήθελε κι αυτό το βράδυ, να λερώσει με μάσκαρα το μαξιλάρι της