Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Τα πιο όμορφα μεθύσια τα έκανα νηφάλια

 
  Φεύγω τη νύχτα, χάνομαι. Τριγυρνώ σαν χαμένη μα έχω πάντα προορισμό και σκοπό. Περπατώ στα σοκάκια όταν όλοι κοιμούνται. Είναι όμορφη η πόλη τα βράδια. Είναι όμορφη η πόλη άδεια. Ο άνεμος χτυπά το πρόσωπο μου κι εγώ κλείνω τα μάτια. Χτυπά. Αγγίζει. Χαϊδεύει. Ή μάλλον χορεύει. Χορεύει γύρω μου κι εγώ χορεύω μαζί του.
  Δραπετεύω. Ξεφεύγω από το σήμερα που θα έρθει και αύριο κι ήταν ίδιο με χθες. Με τρομάζει η ρουτίνα. Με τρομάζει η ρουτίνα μακριά σου. Με τρομάζει η ζωή μακριά σου. Δραπετεύω. Χάνομαι. Χάνομαι στους δρόμους που μεγάλωσα. Χάνομαι στους δρόμους που σ’ αγκάλιασα. Που σε κράτησα. Που σε ένιωσα. Που σε έχασα.
  Δε δραπετεύω. Δεν χάνομαι. Δεν θέλω να ξεφύγω. Να βρεθώ θέλω, να σωθώ. Να είσαι εδώ. Να μιλάω μαζί σου. Να κοιμάμαι μαζί σου. Να ξυπνάω μαζί σου. Να χορεύω μαζί σου, γιατί ο άνεμος είναι άθλιος παρτενέρ. Που είσαι όταν η πόλη κοιμάται; Που είσαι όταν η μνήμη θυμάται; Οι αναμνήσεις πληγώνουν. Τα λόγια πληγώνουν. Οι άνθρωποι πληγώνουν. Πληγώνουν και πληγώνονται. Το ξέρω καλά, το ξέρεις κι εσύ. Μαζί το μάθαμε.
   Ξημερώνει. Η πόλη ξυπνά κι εγώ είμαι μόνη. Επιστρέφω. Το πρωί πάντα επιστρέφω. Περπατώ μεθυσμένη κι ας μην πίνω ποτέ. Μεθυσμένη από το φως των ματιών σου, τη φωτιά των χειλιών σου, την υφή των χεριών σου. Λείπεις. Λείπεις μα θα είσαι πάντα εδώ κι εγώ κάθε βράδυ θα μεθώ. Γιατί τα πιο όμορφα μεθύσια τα έκανα νηφάλια. 

πρώτη δημοσίευση στο site:
http://ravenet.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

smiles :)