tag:blogger.com,1999:blog-40994264996409601542024-03-12T23:06:18.415-07:00ένα παιδί μετράει τ'άστρα.το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.comBlogger37125tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-48516334131176132752014-10-16T02:59:00.003-07:002014-10-16T02:59:42.908-07:00Τα πιο όμορφα μεθύσια τα έκανα νηφάλια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span><i> <br /><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 14pt; line-height: 115%;"> Φεύγω τη
νύχτα, χάνομαι. Τριγυρνώ σαν χαμένη μα έχω πάντα προορισμό και σκοπό. Περπατώ
στα σοκάκια όταν όλοι κοιμούνται. Είναι όμορφη η πόλη τα βράδια. Είναι όμορφη η
πόλη άδεια. Ο άνεμος χτυπά το πρόσωπο μου κι εγώ κλείνω τα μάτια. Χτυπά.
Αγγίζει. Χαϊδεύει. Ή μάλλον χορεύει. Χορεύει γύρω μου κι εγώ χορεύω μαζί του.</span><br />
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 14pt; line-height: 115%;"> Δραπετεύω. Ξεφεύγω από το σήμερα που θα
έρθει και αύριο κι ήταν ίδιο με χθες. Με τρομάζει η ρουτίνα. Με τρομάζει η
ρουτίνα μακριά σου. Με τρομάζει η ζωή μακριά σου. Δραπετεύω. Χάνομαι. Χάνομαι στους
δρόμους που μεγάλωσα. Χάνομαι στους δρόμους που σ’ αγκάλιασα. Που σε κράτησα.
Που σε ένιωσα. Που σε έχασα. </span><br />
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 14pt; line-height: 115%;"> Δε δραπετεύω. Δεν χάνομαι. Δεν θέλω να
ξεφύγω. Να βρεθώ θέλω, να σωθώ. Να είσαι εδώ. Να μιλάω μαζί σου. Να κοιμάμαι
μαζί σου. Να ξυπνάω μαζί σου. Να χορεύω μαζί σου, γιατί ο άνεμος είναι άθλιος
παρτενέρ. Που είσαι όταν η πόλη κοιμάται; Που είσαι όταν η μνήμη θυμάται; Οι
αναμνήσεις πληγώνουν. Τα λόγια πληγώνουν. Οι άνθρωποι πληγώνουν. Πληγώνουν και
πληγώνονται. Το ξέρω καλά, το ξέρεις κι εσύ. Μαζί το μάθαμε. </span><br />
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 14pt; line-height: 115%;">
Ξημερώνει. Η πόλη ξυπνά κι εγώ είμαι μόνη. Επιστρέφω. Το πρωί πάντα
επιστρέφω. Περπατώ μεθυσμένη κι ας μην πίνω ποτέ. Μεθυσμένη από το φως των
ματιών σου, τη φωτιά των χειλιών σου, την υφή των χεριών σου. Λείπεις. Λείπεις
μα θα είσαι πάντα εδώ κι εγώ κάθε βράδυ θα μεθώ. Γιατί τα πιο όμορφα μεθύσια τα
έκανα νηφάλια. </span><br /></i><br />
<div style="text-align: right;">
<i><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 21.4666652679443px;">πρώτη δημοσίευση στο site:</span><br /><span style="line-height: 21.4666652679443px;">http://ravenet.gr/</span></span></i></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-58705666329061293322014-08-14T04:35:00.001-07:002014-08-14T04:47:03.846-07:00long distance friendships<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqTGVngsJE4fsgG0Zv7Dm9vuf2cvtuYUDFjPUNPecj9E33JZ07UNqIXWH0BdUj4N7tuTwruP3rgya4yAx7wZ_QnB_rp1FNV152_8MdZouTy4MQcRf-_5EeN31B3D8qrGJ9AVOB64KAXaU/s1600/large+(3).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqTGVngsJE4fsgG0Zv7Dm9vuf2cvtuYUDFjPUNPecj9E33JZ07UNqIXWH0BdUj4N7tuTwruP3rgya4yAx7wZ_QnB_rp1FNV152_8MdZouTy4MQcRf-_5EeN31B3D8qrGJ9AVOB64KAXaU/s1600/large+(3).jpg" height="174" width="320" /></a></div>
<span style="background: white; color: #333333; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /><br /><b>-Θα σου λείψουμε τώρα
που θα φύγεις;<br />
-Τι με ρωτάς; Αφού το ξέρεις.</b></span></i><b>
</b><br /><i><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"> Δεν απάντησα. Χαμήλωσα το βλέμμα και
ήπια αμήχανα νερό. Το ήξερα. Το ξέρω. Το ήξερε κι αυτός. Το ξέραμε όλοι. </span></i><i style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></i>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> </i></span></span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ήμουν κάθετη κάποτε.
Πίστευα πως οι φιλίες και γενικότερα οι σχέσεις από απόσταση είναι
καταδικασμένες να ξεθωριάσουν και να χαθούν στο χρόνο. Εγώ τουλάχιστον δεν
κράτησα καμιά.<br /> Τώρα πια συνειδητοποιώ πως η θέληση και
η προσπάθεια παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση μιας τέτοιας φιλίας. Έχει σημασία να είσαι πραγματικά διατεθειμένος να παλέψεις για μια φιλία, να προσπεράσεις κάθε εμπόδιο και να μην πάψεις ποτέ να πιστεύεις σε αυτήν. Γιατί εκείνες που αξίζουν τις κυνηγάς κι εκείνους που αξίζουν δεν τους αφήνεις νa φύγουν.</i></span></span> </div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-68669647169797674812014-08-07T15:08:00.000-07:002014-08-07T15:46:52.093-07:00Χαμένοι έρωτες <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /> <span style="font-size: large;"><i>Το μάτι της έπιασε τη μορφή του να πλησιάζει. Έστρεψε αμέσως το βλέμμα της αλλού.Τα χέρια της άρχισαν να ιδρώνουν. Τα λόγια των φίλων της έμοιαζαν με τις φωνές των κομπάρσων στις ταινίες. Ήξερε ότι μιλούσαν αλλά δεν μπορούσε να τους ακούσει. Η σκέψη της ανήκε στον πρωταγωνιστή του δικού της δράματος.Όπως άλλωστε και η καρδιά της.<br /> Αν γυρνούσε να κοιτάξει ξανά θα αντίκριζε στα μάτια του το βλέμμα εκείνο που έκανε την καρδιά της να πονάει και τα μάτια της να δακρύζουν. Απόρριψη μόνο με μια ματιά. Δεν υποτίμησε ποτέ τη δύναμη του βλέμματος, γι' αυτό είχε μάθει να αποφεύγει την οπτική επαφή κάθε φορά που τύχαινε να τον συναντήσει. Εντάξει, ίσως δεν ήταν η τύχη πάντα που τους έφερνε στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Ίσως φρόντιζε να περνά τακτικά από τα στέκια του για να τον συναντήσει δήθεν τυχαία γνωρίζοντας, όμως, πως θα ήταν καλύτερο για εκείνη να μην τον βρει.<br /> Από την άλλη, αν δεν γυρνούσε τώρα θα έχανε την ευκαιρία να δει μετά από τόσο καιρό το πρόσωπο του. Το χαμόγελο και τα μάτια του, τα όπλα της γοητείας του. Συνήθως δεν άφηνε χαμένη την ευκαιρία να τον χαζέψει, χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Αλλά αυτή τη φορά θα την έβλεπε κι εκείνος. Τόσο ευάλωτη. Μόνο αυτός είχε τέτοια επίδραση πάνω της. Είχε ένα τρόπο να την αποπροσανατολίζει, να της μπερδεύει το μυαλό και να την γυρίζει πίσω κάθε φορά που εκείνη νόμιζε πως είχε προχωρήσει. </i></span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="font-size: large;">Γιατί οι χαμένοι έρωτες δεν παραμένουν χαμένοι, αλλά έχουν την τάση να εμφανίζονται πάντα μπροστά σου κι εσύ είσαι αναγκασμένος να κουτουλάς συνεχώς πάνω τους, υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι ίσως σου πήρε λίγο παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε να προχωρήσεις; Ή μάλλον γιατί κυνηγάς τους χαμένους έρωτες και δεν τους αφήνεις να παραμείνουν χαμένοι κι ελπίζεις ότι θα επιστρέψουν όταν είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να συμβεί; Ή μάλλον τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένας έρωτας χάθηκε γιατί απλά τέλειωσε; Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι στην καρδιά σου για κάθε έρωτα, μεγάλο ή μικρό, τελειωμένο ή παντοτινό.</span><br /><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i> Κοίταξε για λίγο προς τα κάτω κι ύστερα σήκωσε το κεφάλι της και στράφηκε προς το μέρος του. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και αντάλλαξαν λέξεις και σκέψεις που δεν άκουσε άλλος κανείς. Χαμογέλασαν κι οι δύο. Ήταν έρωτας και τώρα έγινε μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν χάθηκε. Άλλαξε μονάχα μορφή.<br /> </i></span></div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-27032276497821578512014-07-06T06:01:00.000-07:002014-07-06T06:11:43.296-07:00Στην ταράτσα της καρδιάς μου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhetwuudO3cBaQyF4W2OjYV6Ev9xHxaW_6yxwO7kIPxfuFbOiXcrK2kRUyxryhj5XLKKo4PRNom-wibalnh4wSlr6zc9zXEzpDNa5VhyDcJgs6Fm7JIPF3zfYiyAATaidvOFBQbU0SfrdI/s1600/large+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhetwuudO3cBaQyF4W2OjYV6Ev9xHxaW_6yxwO7kIPxfuFbOiXcrK2kRUyxryhj5XLKKo4PRNom-wibalnh4wSlr6zc9zXEzpDNa5VhyDcJgs6Fm7JIPF3zfYiyAATaidvOFBQbU0SfrdI/s1600/large+(1).jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
Ένα μάτσο δεκαοχτάχρονα είμαστε. Πρώην μέλη της μαθητικής κοινότητας εδώ και δεκατρείς μέρες. Ξυπνάμε στις δώδεκα και κοιμόμαστε στις πέντε. Όχι γιατί ξενυχτάμε χορεύοντας στα κλάμπ, αλλά γιατί χαζεύουμε τα αστέρια στις ταράτσες των σπιτιών μας, γελώντας με τα ανόητα αστεία μας, απολαμβάνοντας τις μέρες που είμαστε ακόμα μαζί. Ένα χαλί και μια κουβέρτα. Ο ουρανός και η ησυχία της νύχτας το πιο ασφαλές καταφύγιο της φιλίας μας. Δεσμοί αγάπης, όχι αίματος. Θα έλεγα "οικογένεια" και θα γελούσαν όλοι λόγω ενός δικού μας, εσωτερικού αστείου. Οι δρόμοι μας χωρίζουν το φθινόπωρο. Οι καρδιές μας παραμένουν ενωμένες.<br />
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-42911622992922887442013-03-11T11:05:00.000-07:002013-03-11T11:05:10.947-07:00μα ο,τι μας δένει στα παλιά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Κρατάμε σχέσεις που φαίνεται να έχουν κάνει τον κύκλο τους, να έχουν ολοκληρωθεί. Σχέσεις που έχουν πάψει να προσφέρουν κι ανθρώπους που έχουν σταματήσει να δίνονται και να διεκδικούν. Δεν ξέρω αν μας κρατάει η συνήθεια ή το συναίσθημα. Ίσως σκεφτόμαστε πως διανύοντας 360 μοίρες φτάνουμε πάλι στην αρχή. Κι ίσως πιστεύουμε ή μάλλον ελπίζουμε πως μπορεί η ένταση να αναζωπυρωθεί. Να έρθουμε πάλι κοντά. Να δημιουργήσουμε ξανά το δέσιμο, την επαφή, την επικοινωνία.<br />
<br />
Φοβάμαι να μιλήσω, γιατί ξέρω πως θα πέσω πάλι στον τοίχο της τυπικότητας, στο κι εγώ καλά είμαι, που ουρλιάζει μου λείπεις, μα δεν ξέρω γιατί δεν ακούς. Κι επιλέγω τη σιωπή, που μπορεί να μοιάζει αδιαφορία μα νομίζω πληγώνει λιγότερο. Και λαμβάνω σιωπή, κι έτσι φαίνεται η απόφαση μου σωστή. Μα αν εγώ φοβάμαι, ίσως φοβάσαι κι εσύ. Κι ίσως τελικά ο,τι πράττω είναι λάθος. Κι εγώ περιμένω εσένα κι εσύ εμένα και κανείς μας δεν κάνει τίποτα.<br />
<br />
Τελικά φαίνεται πως κρατιόμαστε από τα τυπικά, αναζητώντας τα ουσιώδη. Αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη του ενός για τον άλλο, που όμως διστάζουμε να φανερώσουμε, γιατί μας τρομάζει ο πόνος που καραδοκεί πίσω από κάθε άνοιγμα ψυχής. Δεν ξέρω ποιο επίθετο να βάλω πίσω απ'τη λέξη σχέση. Λέω να την πω περίπλοκη, γιατί δεν μου πάει καρδιά να την πω τελειωμένη.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/i9CaomyP0SQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com2Ελλάδα39.074208 21.82431199999996432.697992 11.497163499999964 45.450424 32.151460499999963tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-60951403799529359492013-02-11T06:25:00.001-08:002014-05-31T13:48:06.869-07:00όχι ότι μου έλειψες.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4lYz93hBBE7Qk-g91cTNkDqkwAlpDJLHsvOIaLp-SzQgmtTCeiELhajBUf7DNmX4Zm5cf-FshcYLT4fMUV6xaM6hmWPen71QB5gMYySeJJ2UmqulOw8AnAlTiEzpFyXCiXS_-2nsA2F0/s1600/12525970508028_large.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4lYz93hBBE7Qk-g91cTNkDqkwAlpDJLHsvOIaLp-SzQgmtTCeiELhajBUf7DNmX4Zm5cf-FshcYLT4fMUV6xaM6hmWPen71QB5gMYySeJJ2UmqulOw8AnAlTiEzpFyXCiXS_-2nsA2F0/s320/12525970508028_large.jpeg" height="213" width="320" /></a></div>
<br />
<i><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />νομίζω οι αισθήσεις μου σε ψάχνουν πιο δυνατά απ' την ψυχή μου. <br />τα χείλη σου στα δικά μου.<br />το χέρι σου στα μαλλιά μου.<br />το σώμα μου στην αγκαλιά σου. <br />τα δάχτυλα μου στην παλάμη σου. <br />όλα είναι αισθήσεις τελικά. <br />κι εγώ ίσως ερωτεύτηκα το άγγιγμα σου. </i></div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-18068900563899076512012-12-28T15:35:00.000-08:002014-05-31T13:48:36.630-07:00Tears on my pillow, pain in my heart<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhocWgqucerilF-u6aCCRL3jylcfdthfHHYZ7wDPOhvUhxeNe7fS0cpMmlZjkx4eCgf30wXkdy6YYVfx799STqENnGa6k0LcJB6-sBQXwQeNlpTFaphBoA54I2AkjXyNUtl_B6JY1xxAig/s1600/po.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhocWgqucerilF-u6aCCRL3jylcfdthfHHYZ7wDPOhvUhxeNe7fS0cpMmlZjkx4eCgf30wXkdy6YYVfx799STqENnGa6k0LcJB6-sBQXwQeNlpTFaphBoA54I2AkjXyNUtl_B6JY1xxAig/s320/po.jpg" height="212" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /><br /><br />
τέντωσε το χέρι της ως το ραδιόφωνο για να αλλάξει σταθμό<br />
είχε καιρό να ακούσει αυτό το τραγούδι<br />
μάλλον γιατί στο άκουσμα της εισαγωγής, βιαζόταν πάντα να το αλλάξει<br />
ήταν από τα τραγούδια που έφερναν στο μυαλό αναμνήσεις<br />
από τα τραγούδια που είχαν ταυτιστεί με άτομα, συναισθήματα και στιγμές<br />
όχι πως απέφευγε το παρελθόν της<br />
απλά δεν ήθελε κι αυτό το βράδυ, να λερώσει με μάσκαρα το μαξιλάρι της<br />
<br /></div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-66497194027110952832012-12-02T02:54:00.001-08:002012-12-02T11:44:51.424-08:00# καλημέρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<i>Αναρωτήθηκα εχθές μήπως ο μόνος τρόπος να το αφήσω πίσω μου, είναι να το βγάλω από μέσα μου. Μου ακούστηκε βάσιμο κι ίσως πιάσει. Όμως στην ιδέα και μόνο όσων θα ειπωθούν από την άλλη πλευρά, του πόνου του οποίου μπορεί να προκληθεί, τι να πω, διστάζω. Μα αφού ο χρόνος δεν με έχει ακόμα ελευθερώσει, πρέπει να βρω αυτό που θα το κάνει...<br /></i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU8Jve6gIa27zzMhb_MSHWa4mugRv_BVIvzn8jZBBnPEWWI4XHXcnAgYOITX8aVRcu8pcxhtieItooXacYb1IF5djDBROKBQW4sGdNZN4lS3GCmzhOMS11sK_cMppoXF88EipS5hlVXbE/s1600/tumblr_lw6v4zmNnr1qdxh6po1_500_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU8Jve6gIa27zzMhb_MSHWa4mugRv_BVIvzn8jZBBnPEWWI4XHXcnAgYOITX8aVRcu8pcxhtieItooXacYb1IF5djDBROKBQW4sGdNZN4lS3GCmzhOMS11sK_cMppoXF88EipS5hlVXbE/s320/tumblr_lw6v4zmNnr1qdxh6po1_500_large.jpg" width="320" /></a></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-37303813896967654592012-11-04T14:53:00.000-08:002012-11-04T14:54:30.362-08:00I can feel you forgetting me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<i><br /></i>
<div style="text-align: left;">
<i>Έπιασε τον εαυτό της να μιλάει για εκείνον. </i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Να μιλά για στιγμές, λόγια, αισθήσεις κι αισθήματα.</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Για αυτά που ακόμα δεν άφησε να φύγουν.</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Για αυτά που συχνά φτάνουν στη σκέψη της, όμως διστάζει να <strike> παραδεχθεί </strike> πει. </i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>Παύση, κι ύστερα εκείνο το ύφος στο πρόσωπο της.</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>-Τι σκέφτεσαι;</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>-Πόσο ανόητη είμαι...</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>-Γιατί;</i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>-Γιατί μιλάω ακόμα γι'αυτά που εκείνος έχει ξεχάσει.</i></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPsHFpor1OfFb6YmKNRXXy74u31FKXfu7M87M8GQ4usD0r_R2Gg2asiAKxZmt7-hnbqlpbpZmsPP_yIDPdYD6FdpEl0QnRw3u_CqazaqXJ8MIM9KXqNXVFg_saNJy95fdhAUH-Xpu-f80/s1600/575027_173251659473291_622082924_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPsHFpor1OfFb6YmKNRXXy74u31FKXfu7M87M8GQ4usD0r_R2Gg2asiAKxZmt7-hnbqlpbpZmsPP_yIDPdYD6FdpEl0QnRw3u_CqazaqXJ8MIM9KXqNXVFg_saNJy95fdhAUH-Xpu-f80/s320/575027_173251659473291_622082924_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-80174677926246161422012-10-14T12:00:00.000-07:002012-10-14T12:00:24.654-07:00#one more night<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<i>Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της εδώ και αρκετή ώρα, γυρνώντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη,<br />προσπαθώντας ~μάλλον μάταια~ να κοιμηθεί.</i><br />
<i>Φαίνεται πως εκτός από την ίδια κι οι σκέψεις της στριφογύριζαν σ' εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο.<br />Ηχούν τόσο δυνατά τα βράδια.</i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<i>Προσπαθούν απεγνωσμένα να αποσπάσουν την προσοχή σου.<br />Να σε παρασύρουν.<br />Επίμονες. Αδιάκοπες.<br /><br /><br /><br />Έκλεισε τα μάτια με δύναμη ελπίζοντας να την γλιτώσει ο ύπνος<br /></i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm0ftC4XSA1aYjLog1_FQJ-IQz3iiah7v1yTbRA55ZO_OoN4znq57Ql6XgzlHjgV1EcX65La-sHUhhwmC8ein-1MR5tHA2Jj3Gc4Oq4M9gD1TKXLR076LeqsMAorsLD3BfyS4PSHGSW1A/s1600/tumblr_m96i4rXBWx1r81wtbo1_500_large.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm0ftC4XSA1aYjLog1_FQJ-IQz3iiah7v1yTbRA55ZO_OoN4znq57Ql6XgzlHjgV1EcX65La-sHUhhwmC8ein-1MR5tHA2Jj3Gc4Oq4M9gD1TKXLR076LeqsMAorsLD3BfyS4PSHGSW1A/s320/tumblr_m96i4rXBWx1r81wtbo1_500_large.png" width="320" /></a></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-43445444499449643962012-08-16T13:35:00.000-07:002012-08-21T16:06:14.345-07:00Αυτό που θα θελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.</i><br />
<i>Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.<br />Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.<br />Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...<br />Και τι ωφελεί...<br />Αυτό που θα θελα απόψε τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του να κλάψω.<br />Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.<br />Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.<br />Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.<br />Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.<br />Για όλα...<br />Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: ''Μεν κλαις''<br />Μόνο αυτό.Τίποτε άλλο.<br />Μην κλαις. Μόνο αυτό....</i></div>
<i><span lang="EN-US" style="background-color: #fafafa; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"></span></i><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;">Αλκυόνη Παπαδάκη ''Στο ακρογιάλι της ουτοπίας''</span></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #333333; line-height: 18px; text-align: left;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> Γιατί είναι σημαντικό να' χεις κάποιον να σε πιάσει όταν είσαι έτοιμος να πέσεις, κάποιον να σε σηκώσει όταν έχεις ήδη βρεθεί χαμηλά. Γιατί ένας ώμος να κλάψεις και μια αγκαλιά να χωθείς είναι πιο σπουδαία απ' ότι φαίνονται. </span></span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; text-align: left;"><span style="color: #333333; line-height: 14px;">Γιατί ο πόνος που κουβαλάς μοιάζει ελαφρύτερος όταν τον μοιράζεσαι με κάποιον. </span><span style="color: #333333; line-height: 18px;">Γιατί η αίσθηση πως ποτέ δεν θα βρεθείς μόνος, πώς πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάτι που θα είναι εκεί για σένα, είναι μοναδική.<br /><br /> Κάθε δύσκολο βράδυ. Κάθε βράδυ που μαζί με τον ουρανό σκοτεινιάζει και η ψυχή. Κάθε βράδυ που το παρελθόν σε επισκέπτεται και το μέλλον σε φοβίζει. Κάθε βράδυ που όλα μοιάζουν άγνωστα κι αβέβαια. Κάθε τέτοιο βράδυ, αυτό που έχεις</span></span><span style="color: #333333; font-family: Times, 'Times New Roman', serif; line-height: 18px; text-align: left;"> ανάγκη είναι εκείνος ο ώμος, εκείνη η ψιθυριστή φωνή. Τόσο απλό, μα τόσο πολύτιμο. Τόσο σπουδαίο, μα τόσο δυσεύρετο. </span>
</div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-17572264833989298162012-07-19T15:09:00.000-07:002012-07-19T15:32:02.745-07:00" Αύριο θα' μαι πάλι μια χαρά"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<i>Φυσούσε κοντά στη θάλασσα. </i><br />
<i>Τα μαλλιά της ανέμιζαν ~σχεδόν ενοχλητικά~ κι ένιωθε την αρμύρα παντού στο σώμα της.</i><br />
<i>Τα αστέρια φαίνονταν καθαρά στον ουρανό. </i><br />
<i>Βολεύτηκε στο παγκάκι. </i><br />
<i>Έκανε ψύχρα μα ήταν όμορφα.</i><br />
<i>Οι σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό της.</i><br />
<i>Ξανά μια αναδρομή στο παρελθόν. </i><br />
<i>Από αυτές που συνοδεύονται από ένα σωρό μελαγχολικά συναισθήματα. </i><br />
<i>Ένιωθε ανόητη. </i><br />
<i>Γιατί εξακολουθούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό της; </i><br />
<i>'Εγυρε στον ώμο της φίλης της κι αναστέναξε.</i><br />
<i>"Αύριο θα' μαι πάλι μια χαρά", είπε.</i><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM7qoFydb_jP9Rmo_hcivA3suKOJtDpIk5yhorAUArak4i78vL_ejC7IOp7sJ8JRnWADqVL92kd59hnkgJaymBbBpnJHFBBfm1lvuwHR-Hv3zyzuLm-cxG0xl_i7-mDDvhpmiiUmfgWUc/s1600/575443_171550709643386_1173073918_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM7qoFydb_jP9Rmo_hcivA3suKOJtDpIk5yhorAUArak4i78vL_ejC7IOp7sJ8JRnWADqVL92kd59hnkgJaymBbBpnJHFBBfm1lvuwHR-Hv3zyzuLm-cxG0xl_i7-mDDvhpmiiUmfgWUc/s320/575443_171550709643386_1173073918_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br /></div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-43086723942613635532012-07-10T14:52:00.000-07:002012-07-10T15:34:34.331-07:00Που πήγε εκείνη η φίλη, οέο;;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: center;">
<b style="background-color: #ead1dc;">ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΡΘΡΟ ΧΑΜΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ!</b></div>
<br />
Δεν είχες κι εσύ κάποια στιγμή τη φίλη εκείνη που χάθηκε μόλις έκανε σχέση, ερωτεύτηκε ή έπαθε κόλλημα με κάποιον; Τι ακριβώς συμβαίνει τότε και κάνει τόσο εύκολο το να κάνεις πέρα τους ανθρώπους; Δεν ερωτεύτηκα αρκετά ή απλά είμαι σε θέση να αναγνωρίσω την αξία της φιλίας; Είναι απόλυτα κατανοητό το γεγονός ότι θες να βρίσκεσαι γύρω απ' τον (γι'αυτό τον καιρό τουλάχιστον) άνθρωπο σου αλλά χελόουουου, υπάρχουν κι άλλα πράγματα σ' αυτή τη ζωή. Αρχικά θα πρέπει να ξεχάσεις τη λέξη ''δεδομένο''. Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται συνεχώς και τη στιγμή που θα δημιουργηθεί η αμφιβολία όλα είναι κρίσιμα. Είναι στο χέρι σου αν θα την εξαλείψεις ή θα την αφήσεις να αναπτυχθεί περισσότερο. Κι οι προτεραιότητες σου αλλάζουν κι η ανησυχία σου μια και μοναδική. Του έχεις δείξει πόσο τον νοιάζεσαι, τον αγαπάς, τον σκέφτεσαι, πως θα έκανες τα πάντα και θα έδινες τα πάντα;; Έιι!! Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που πρέπει να δείξεις το ανάλογο ενδιαφέρον. Εγωιστικά όλα αυτά;; Γεύτηκα την αδιαφορία κι η γεύση μου άφησε μια πίκρα...<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipBu5GFDC6cABvrDNutDlOtB5fugJV49Dlx1GDgKKcXYS5WTxev2JivXFWfXjTURcae7on1sfEGpNS_cUcKusQ4qGg5nfQuG2io5diu_zbk1q-zX8345njNGcvI0YOVdktCh7vj97c2aM/s1600/fr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipBu5GFDC6cABvrDNutDlOtB5fugJV49Dlx1GDgKKcXYS5WTxev2JivXFWfXjTURcae7on1sfEGpNS_cUcKusQ4qGg5nfQuG2io5diu_zbk1q-zX8345njNGcvI0YOVdktCh7vj97c2aM/s320/fr.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-52543562569492955742012-06-24T10:44:00.001-07:002013-07-23T13:11:09.345-07:00Τώρα κι οι δύο ξέρουμε κι ας μη μιλήσαμε ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #ead1dc;"><br /></span>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;"><br /></i>
<i style="background-color: #ead1dc;">Είναι τόσο φανερό το τέλος που από καιρό έχει φτάσει. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;">Τα συναισθήματα που έχουν πια παρέλθει.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;">Οι πονεμένες μελωδίες που έχουν άλλο προορισμό κι οι στίχοι που έχουν άλλο παραλήπτη. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;">Το βλέμμα που δεν ψάχνει στο πλήθος εκείνη τη μορφή, μα μια άλλη.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;">Ένα γνώριμο σκηνικό, μια διαφορετική ιστορία. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;">Ένα δυνατό ταρακούνημα.<br /><br />~<br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i style="background-color: #ead1dc;">Τώρα πια δεν έχει αξία να μάθω ή να μάθεις.<br />Τώρα κι οι δύο ξέρουμε κι ας μη μιλήσαμε ποτέ.</i><br />
<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitq-VsfrfNQJmvR5f8RQm7CLUbIQATfPFGc_q7PCfd3Xo9bPJN9bm9VH0iBtBr-5oGEioaHlVlqJOulCrU5yrVLBHG2pJNGJ6YIhhQpA2zJ2_qowWalF988b5BXxl7YD8EDWaO8XDJNOo/s1600/tumblr_lzyh5uB3qK1qaobbko1_500_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitq-VsfrfNQJmvR5f8RQm7CLUbIQATfPFGc_q7PCfd3Xo9bPJN9bm9VH0iBtBr-5oGEioaHlVlqJOulCrU5yrVLBHG2pJNGJ6YIhhQpA2zJ2_qowWalF988b5BXxl7YD8EDWaO8XDJNOo/s320/tumblr_lzyh5uB3qK1qaobbko1_500_large.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-24403374888172591222012-05-27T06:14:00.001-07:002013-07-23T13:12:50.643-07:00ανεξίτηλα σημάδια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<i>~ Καμιά φορά νιώθω ακόμα κάποια λόγια που κάποτε ειπώθηκαν να με πονάνε, κάποιες σκέψεις που κάποτε έγιναν να μου φέρνουν δάκρυα, κάποιες εικόνες που κάποτε αντίκρισα να με κάνουν να κλείνω με δύναμη τα μάτια, μα να μην φεύγουν, γιατί είναι εικόνες του μυαλού που δύσκολα σβήνουν. Μα είναι κι εκείνες οι στιγμές που χαμογελώ, που νιώθω ξανά ένα σφίξιμο στο στομάχι, που νιώθω ένα χέρι να μ'αγγίζει, δυο μάτια να με κοιτούν. ~</i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/tzMye6AV8BQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<span style="font-size: x-small;">ναι κι εμένα μ' άρεσε η συμμετοχή της Γερμανίας στη φετινή Eurovision!</span></div>
</div>
το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-1314269729967587032012-05-19T15:56:00.000-07:002012-05-19T15:56:28.171-07:00Αυτή τη στιγμή απουσιάζω , θα επικοινωνήσω μαζί σας όταν νιώσω έτοιμη.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />Φτάνοντας στο σημείο να κουραστείς απ' όλους κι απ' όλα αποφασίζεις να μπεις σε μια κατάσταση τύπου 'προσωρινά κλειστόν' , έως ότου νιώσεις πάλι έτοιμος να αναμιχθείς. Απέχοντας για λίγο και ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα που σε απασχολούν, επιστρέφεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις καταστάσεις και ανθρώπους ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά. Βάζεις ο ίδιος προτεραιότητες αλλά ταυτόχρονα βλέπεις και για ποιους αποτελείς εσύ προτεραιότητα. Καμιά φορά το να απέχεις για λίγο σου κάνει καλό. Σε βοηθάει να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου, να οργανωθείς, να δεις τι πραγματικά θες αλλά και να καταλάβεις τι πραγματικά αξίζεις.<br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgETz1rOHcF_TbS4hP3Mykw8cUnB1fINh-uu9xr0REhut7HAtRq2Gd9CYw6UTn7LqTD4TP6fUCFnZ2z_gQBwPIiqQB9TIQeNpzs_4mzM2rhkMv_ux87aVScBPLA3skMFGUhOpB03P1q5Lk/s1600/fk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgETz1rOHcF_TbS4hP3Mykw8cUnB1fINh-uu9xr0REhut7HAtRq2Gd9CYw6UTn7LqTD4TP6fUCFnZ2z_gQBwPIiqQB9TIQeNpzs_4mzM2rhkMv_ux87aVScBPLA3skMFGUhOpB03P1q5Lk/s320/fk.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /><div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
</div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-6632577584208679852012-05-15T13:08:00.002-07:002012-05-15T13:10:50.552-07:00Ασυνάρτητα λόγια μιας ακόμα νύχτας.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 115%;"><i>Στην αγάπη
δοκιμάζεσαι κάθε στιγμή. Κάνεις λάθη στην προσπάθεια σου να την εκδηλώσεις με
κάθε τρόπο. Πέφτεις, σηκώνεσαι, παραμένεις δυνατός για να δίνεις ο ίδιος δύναμη.
Στην αγάπη κάνεις στην άκρη τον εγωισμό σου. Συμβαδίζεις τα θέλω του άλλου με
τα δικά σου. Και ναι, στην αγάπη καμιά φορά πληγώνεις, όμως κάνεις τα πάντα για
να μετατρέψεις τον πόνο που δημιούργησες σε στιγμές ευτυχίας. <br />
<br /> Είναι δύσκολο να δεχτείς πως άνθρωποι που κάποτε σε αγκάλιασαν από χαρά είτε από
ανάγκη, σου έπιασαν το χέρι για να σου δείξουν την παρουσία τους, σε
συμβούλευσαν μ’ ένα μονάχα βλέμμα και σε ζέσταναν μ’ ένα χαμόγελο, φαίνεται πως
τώρα σε ξέχασαν. Μα τελικά, κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή σου για να σε
μάθουν ν’ αγαπάς κι ύστερα φεύγουν.</i></span><i style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 115%;"> <br /><br />Αρνούμαι
να δεχθώ πως ο μόνος τρόπος για να μην απογοητεύεσαι απ ΄ τους ανθρώπους, είναι
να πάψεις να έχεις προσδοκίες από αυτούς. Όμως σίγουρα κάποια στιγμή κουράζεσαι να
περιμένεις, να ελπίζεις στο ενδιαφέρον
και την προσοχή, όταν το μόνο που λαμβάνεις είναι η αδιαφορία. Υποσχέσεις
και λόγια που χάθηκαν στην πρώτη ευκαιρία, τελικά καλύτερα να μην είχαν ειπωθεί
ποτέ.<br /><br /> Θα συνεχίσω να προσδοκώ και να απογοητεύομαι. Θα συνεχίζω να βιώνω κάθε συναίσθημα στην πιο έντονη μορφή του. Γιατί καλύτερα να πληγωθείς από την αγάπη παρά να μην την νιώσεις ποτέ.</i><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/ta4BizhGx8g?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 18px;"><br /></span></div>
</div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-71287216701399081132012-05-06T14:09:00.002-07:002012-05-14T03:41:24.981-07:00τι ήμασταν, τι είμαστε και τι θα είμαστε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Χαθήκαμε κάπου στην προσπάθεια μας να αποδείξουμε ποιος πόνεσε περισσότερο. Στην προσπάθεια μας να αποδείξουμε οτι προσπαθήσαμε, ενώ απλά το αφήσαμε. Απογοητεύσαμε ο ένας τον άλλον, απογοητεύσαμε τους εαυτούς μας. Δημιουργήσαμε ενα κενό, που είναι φανερό πως δεν είμαστε σε θέση να καλύψουμε. Κι ίσως πια και να μην θέμε να το κάνουμε. Νόμιζα πως η αγάπη έχει άλλη γεύση. Πως καμιά φορά σε πληγώνει, μα δε σ'αφήνει μόνο. Πες μου λοιπόν, είναι ο φόβος που κατέστρεψε τα συναισθήματα ή είναι αυτός που απέδειξε την ανυπαρξία τους;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Δεν κατάλαβα ακόμα τι ήμασταν, τι είμαστε ή τι θα είμαστε σε λίγο καιρό από τώρα. Κατάλαβα όμως πως αν τελικά είχε τόση αξία για εμάς, θα είχαμε δώσει μια μάχη παραπάνω...<br /><br /><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVeGGcsPLxd24NijwSDBzByU_pHeXNwEAaj5Zge0Yc5disOtXQpDEz1g7tGYW1Ryec91SjsB1C0tlOaMZwbGBrrEKlB-QW8-XRvHvlhoQrlcmk_lZxcOMti1QEvGfOoN6Y4CNsKPcTe20/s1600/tumblr_lw0dg8NYWO1qei95oo1_500_large.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVeGGcsPLxd24NijwSDBzByU_pHeXNwEAaj5Zge0Yc5disOtXQpDEz1g7tGYW1Ryec91SjsB1C0tlOaMZwbGBrrEKlB-QW8-XRvHvlhoQrlcmk_lZxcOMti1QEvGfOoN6Y4CNsKPcTe20/s320/tumblr_lw0dg8NYWO1qei95oo1_500_large.gif" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-52426997569982861672012-02-08T12:19:00.000-08:002012-02-08T12:19:47.247-08:00χωρίς άρθρο*<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnRpnUWM7HhyStkPhLTQZ08msQXmRPcrWv3gZb5COlXWR6P92usAOqtLMZWIw8i93M1juYqccIXw4hvFa1IQgIBy5SOZIDTjCqmdCsiBN7URVQDu0dSqZwbQUACM5-FOXgCo-2W6sdYtk/s1600/abc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnRpnUWM7HhyStkPhLTQZ08msQXmRPcrWv3gZb5COlXWR6P92usAOqtLMZWIw8i93M1juYqccIXw4hvFa1IQgIBy5SOZIDTjCqmdCsiBN7URVQDu0dSqZwbQUACM5-FOXgCo-2W6sdYtk/s320/abc.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
Δεν έχει άρθρο, μονάχα αυτό.<br />
Γιατί αγανάκτησα!</div></div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-9197014961158906542012-01-23T13:20:00.000-08:002012-01-23T13:27:25.188-08:00αρκεί μονάχα να προχωρήσεις~<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><i><br />
Κι αναρωτιέμαι πόσες φορές χρειάζεται να πληγωθεί κάποιος. Να νιώσει άδειος. Μισός. Πόσες φορές χρειάζεται να νιώσει την απογοήτευση, τον πόνο. Πόσες φορές χρειάζεται να νιώσει το βάρος εκείνο, στο στήθος του, για να καταλάβει πως έφτασε η ώρα να φύγει. Για να καταλάβει πως κάτι τέλειωσε. Γιατί όλα κάποτε τελειώνουν. Και συνήθως τα ωραία ακόμα πιο γρήγορα. Αφήνοντας πίσω μια αίσθηση στενοχώριας, που ίσως να μπερδεύτηκε με το γλυκό συναίσθημα και να έγινε ανάμνηση. Και λοιπόν, πόσες φορές χρειάζεται να κάνεις το ίδιο λάθος; Ξανά και ξανά. Και κάθε φορά να ορκίζεσαι πως είναι η τελευταία, μα να ξέρεις μέσα σου πως θα το έκανες πάλι, κάθε φορά που θα έμοιαζε ιδανική για να φέρει την ευτυχία. Όμως νομίζω πως τα μάτια σου, η μάλλον η καρδιά σου, βλέπει ευκαιρίες εκεί που υπάρχουν μονάχα στιγμές. Που θα σβήσουν μόλις ανοίξεις πάλι τα βλέφαρα σου. Και θα βρεθείς ξανά να αναρωτιέσαι τι έγινε λάθος. Τι έκανες λάθος. Ξέρεις όμως, καμιά φορά πρέπει να σκεφτείς πως το λάθος δεν ήταν μόνο στο τέλος. Μα το λάθος ήταν η ίδια αρχή. Να το καταλάβεις, να το αποδεχθείς και να πας παρακάτω. Δίχως βήματα που σε οδηγούν πάλι πίσω. Και μπορώ να σου εγγυηθώ πως η ευτυχία σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Αρκεί μονάχα να προχωρήσεις...</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><br />
<i><br />
</i><br />
<div style="text-align: right;"><i><span style="font-size: x-small;"><br />
Σ' ευχαριστώ που προχώρησες,<br />
με βοήθησες να καταλάβω <br />
πως κι εγώ πρέπει να κάνω το ίδιο</span></i></div><br />
</div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-49482148872105276712012-01-06T16:16:00.000-08:002012-01-06T17:00:16.726-08:00talk about your feelings*<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div> Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν ένα κουτί, που κρύβει κάτι μέσα του -κάθε κουτί και διαφορετικό από το άλλο- . Δεν μπορείς να ξέρεις ή να κρίνεις πριν ανοίξεις το κουτί. Κάποια ανοίγουν εύκολα, ακόμα και με ελάχιστη προσπάθεια και κάποια άλλα είναι γερά σφραγισμένα. Μπορεί να σου πάρει καιρό, να χρειαστεί κόπο και αφοσίωση. Τα κουτιά αυτά είναι οι άνθρωποι που δύσκολα ανοίγονται, μιλούν, αφήνονται, εμπιστεύονται. Αυτοί που κρατούν τα συναισθήματα τους μέσα τους, για τον εαυτό τους και διστάζουν να τα αποκαλύψουν και να τα μοιραστούν. Καταλήγουν στην εσωστρέφεια κυρίως από ανασφάλεια, από αβεβαιότητα, από φόβο. Το φόβο της απόρριψης, της εξαπάτησης, της εκμετάλλευσης. Σιωπούν τάχα για να προφυλαχθούν.''Τι θα γίνει αν δεν νιώθει το ίδιο;'', ''τι θα γίνει αν γελάσει, αν αδιαφορήσει;'', ''τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;'', ''τι θα γίνει αν στο τέλος πληγωθώ;''. Θες να μάθεις τι θα γίνει; Θα είσαι πάλι νικητής. Κερδισμένος, ακόμα κι αν όλα δείχνουν ότι έχασες. Γιατί το κάθε λάθος, η κάθε στραβή, η κάθε πληγή, όλα είναι ένα μάθημα. Συντελούν στο να σε κάνουν έναν έμπειρο άνθρωπο. Μην τρομάζεις λοιπόν. Μοιράσου. Μπορεί να είναι ριψοκίνδυνο να ανοίγεις την καρδιά σου, αλλά αν δεν τολμήσεις δεν θα μάθεις ποτέ. Και θα αφήσεις ευκαιρίες να πάνε χαμένες και ανθρώπους να φύγουν από κοντά σου πριν καν το καταλάβεις. Θα ζήσεις μετανιώνοντας για πράγματα που δεν είπες τη στιγμή που έπρεπε .Και που ξέρεις, αν κάνεις εσύ την αρχή ίσως εκπλαγείς σε πόσους ανθρώπους θα δώσεις λόγο ή κι ένα 'σπρωξιματάκι' για να ανοιχτούν κι εκείνοι.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj1g6RRMMRvm7oo4B59N2aYiZGKLbuWm85dJTzamqyrzVGi1FyH7BYTkUsBaEOdxysKmddmLTAykPx89f_IdrRxDp3GetBrZwtwb2Ny2BXldLegXZPW2PwqLdhWdiMHsOGXQBwGOkubzc/s1600/284044_239717949393555_133379426694075_803014_5279304_n_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj1g6RRMMRvm7oo4B59N2aYiZGKLbuWm85dJTzamqyrzVGi1FyH7BYTkUsBaEOdxysKmddmLTAykPx89f_IdrRxDp3GetBrZwtwb2Ny2BXldLegXZPW2PwqLdhWdiMHsOGXQBwGOkubzc/s320/284044_239717949393555_133379426694075_803014_5279304_n_large.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><br />
</div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-28533782448781646502012-01-03T07:11:00.000-08:002012-01-03T07:21:47.406-08:00~θα είναι αρκετό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal"><div style="text-align: center;"><i><span style="font-size: small;">Να μου πιάσεις το χέρι,</span></i><br />
<i><span style="font-size: small;"> να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά,</span></i><br />
<i><span style="font-size: small;"> να μ’ αγκαλιάσεις γλυκά,<br />
να μου ζεστάνεις την καρδιά,</span></i><br />
<i><span style="font-size: small;"> να με κοιτάξεις στα μάτια,</span></i><br />
<i><span style="font-size: small;"> να μου μιλήσεις τρυφερά,</span></i><br />
<i><span style="font-size: small;"> να μου ψιθυρίσεις ‘σ’ αγαπώ’ </span></i><br />
<i><span style="font-size: small;"> κι ότι σου λείπω </span></i><br />
<br />
<i><span style="font-size: small;"> ~θα είναι αρκετό<br />
</span> </i></div><i><br />
</i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-t7PMv4YogZc/TwMc_yyqDgI/AAAAAAAAAKc/rGV1dY7tYuA/s1600/tumblr_lvhuytjKeP1qz4d4bo1_500_large_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="237" src="http://1.bp.blogspot.com/-t7PMv4YogZc/TwMc_yyqDgI/AAAAAAAAAKc/rGV1dY7tYuA/s320/tumblr_lvhuytjKeP1qz4d4bo1_500_large_large.jpg" width="320" /></a></div><br />
</div><i> <br />
</i> </div></div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-5637333907619627502011-12-20T12:22:00.000-08:002011-12-20T12:26:42.873-08:00όχι πια~<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><i>…ήξερα<br />
το βλέμμα σου όταν ήσουν χαρούμενος<br />
το χαμόγελο σου όταν κάτι σου άρεσε πολύ<br />
το γέλιο σου όταν κάτι σου φαινόταν αστείο<br />
την έκφραση σου όταν ήσουν στεναχωρημένος<br />
την λέξη που συμπλήρωνε την κάθε σου πρόταση<br />
τον τρόπο που σκεφτόσουν και έβλεπες τον κόσμο<br />
αυτό που ζητούσες απ’ τους ανθρώπους<br />
και αυτό που σε πλήγωνε σ’ αυτούς<br />
~αυτό που σε πλήγωνε σ’ εμένα~<br />
<br />
~ ~ ~ <br />
σήμερα κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω<br />
πέρασαν απ’ το μυαλό μου τόσες αναμνήσεις, <br />
κι ύστερα ψιθύρισα<br />
…όχι πια…<br />
<br />
<br />
<br />
</i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://3.gvt0.com/vi/dn_CjkNtl6s/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dn_CjkNtl6s&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/dn_CjkNtl6s&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>If roses are meant to be red<br />
And violets to be blue<br />
Why isn't my heart meant for you</i></span></div><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"> <br />
<span style="font-size: x-small;"><br />
5 μέρες για τα Χριστούγεννα^^</span><br />
</span></div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-27753147624237854582011-12-13T05:42:00.000-08:002011-12-13T05:50:40.953-08:00Άσε με να σε θυμάμαι γλυκά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><i><span style="font-size: small;"><span style="font-size: large;">Κ</span><span style="font-size: large;">ουράστηκα. Φαίνεται πως εγκατέλειψα. Ίσως να μην προσπάθησα αρκετά μα ξέρεις, όταν χτυπάς μια πόρτα και κανείς δεν ανοίγει φεύγεις. Ίσως έπρεπε να κάτσω εκεί να περιμένω, μα χειμώνιασε και κρυώνω. Τώρα που δεν μπορώ να βασιστώ στην ζεστή σου αγκαλιά, ψάχνω αλλού την ασφάλεια. Τώρα που πια τα μάτια σου δεν με κοιτούν με αγάπη, ψάχνω αλλού την τρυφερότητα. Τώρα που το χέρι σου δεν κρατάει το δικό μου, ψάχνω αλλού αυτό που θα με κρατήσει όρθια. Μπορεί να τέλειωσε μα εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ πως υπήρξε. Γιατί είναι αλήθεια πως το ταξίδι ήταν όμορφο, ακόμα κι αν δεν φτάσαμε ποτέ στον προορισμό μας ή μάλλον ακόμα κι αν δεν φτάσαμε μαζί. Θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα. Μα άσε με να ξεχάσω αυτόν που με άφησε μόνη.<br />
<br />
~</span> </span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;"> Άσε με να σε θυμάμαι γλυκά.</span></i><i> <br />
</i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/IuGUGA56aXQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><br />
</span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"></span></div><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><i><br />
</i> <span style="font-size: x-small;">12 μέρες για τα Χριστούγεννα *.*</span><br />
<br />
</span></div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4099426499640960154.post-56777868219794862412011-11-23T11:26:00.000-08:002011-12-01T13:04:14.096-08:00στο παρελθόν ακόμα επιστρέφεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><i>Σ' αρέσει να κρατάς ενθύμια.Να φυλάς αναμνήσεις.Να αποθηκεύεις στιγμές.Σ' όποια μορφή, αρκεί να κρατάει ζωντανή τη μνήμη.Nα σου θυμίζει το συναίσθημα, τα πρόσωπα, τις μέρες που έφυγαν.Είναι η δική σου μηχανή του χρόνου που σου επιτρέπει να φέρνεις πίσω, έστω για λίγο, πράγματα που άξιζαν να γίνουν αναμνήσεις.Έτσι κρατάς αυτά που θα' θελες τόσο πολύ να ξανανιώσεις, να ξαναδείς, να ξανανακούσεις μα ξέρεις ότι δεν θα ξανάρθουν.Δεν θα ξανάρθουν γιατί δεν μπόρεσες να τα κρατήσεις.Ίσως και ποτέ να μην τα εκτίμησες τελικά.Μέχρι που τα έχασες.Μα τότε είναι πάντα αργά.Κι αν καμιά φορά νιώσεις νοσταλγία, μια βαθιά επιθυμία για το παρελθόν <b>επιστρέφεις</b>.Ξανά και ξανά. Μέχρι να έρθει η στιγμή που ο πόνος θα απαλύνει, και τότε οι επισκέψεις σου θα είναι όλο και πιο σπάνιες.Πιο σπάνιες ή απλά λιγότερο επώδυνες...</i><br />
<i><br />
</i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15-vqP7DsvtGB_KUSiO4mbNhQR90j01Cq-n4IdLn25vm4UYrKUytsrGOefLaJ75cDPj2UK0lJWeWWUAB8pqOMT3qgx93-xA0gqWCR3WzQwsoIX8dugKxyx2rF-lDaxn0489fDdovl2YU/s1600/ad.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15-vqP7DsvtGB_KUSiO4mbNhQR90j01Cq-n4IdLn25vm4UYrKUytsrGOefLaJ75cDPj2UK0lJWeWWUAB8pqOMT3qgx93-xA0gqWCR3WzQwsoIX8dugKxyx2rF-lDaxn0489fDdovl2YU/s320/ad.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><i> </i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">δεν θα αφήσω καμία ανάμνηση να ξεθωριάσει, τουλάχιστον όχι τώρα..όχι τώρα που ακόμα <b>επιστρέφω</b>!<br />
<br />
</span></i></div>το παιδι*http://www.blogger.com/profile/04812493853712920585noreply@blogger.com3