Έπιασε τον εαυτό της να μιλάει για εκείνον.
Να μιλά για στιγμές, λόγια, αισθήσεις κι αισθήματα.
Για αυτά που ακόμα δεν άφησε να φύγουν.
Για αυτά που συχνά φτάνουν στη σκέψη της, όμως διστάζει να παραδεχθεί πει.
Παύση, κι ύστερα εκείνο το ύφος στο πρόσωπο της.
-Τι σκέφτεσαι;
-Πόσο ανόητη είμαι...
-Γιατί;
-Γιατί μιλάω ακόμα γι'αυτά που εκείνος έχει ξεχάσει.
μα είναι τόσο όμορφο..απίστευτο.
ΑπάντησηΔιαγραφή:|
καλό σου βράδυ =)
δεν ξερεις αν το εχει ξεχασει ομως!
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορει απλως να αγνοει, αλλα η μνημη ειναι κατι που σε βασανιζει και οσο και να θες δεν την διαγραφεις, απλως διαλεγεις τον ευκολο δρομο να την αγνοησεις..
καλο βραδυ :)
πονάει... πονάει πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα :)