μα ο,τι μας δένει στα παλιά...

   Κρατάμε σχέσεις που φαίνεται να έχουν κάνει τον κύκλο τους, να έχουν ολοκληρωθεί. Σχέσεις που έχουν πάψει να προσφέρουν κι ανθρώπους που έχουν σταματήσει να δίνονται και να διεκδικούν. Δεν ξέρω αν μας κρατάει η συνήθεια ή το συναίσθημα. Ίσως σκεφτόμαστε πως διανύοντας 360 μοίρες φτάνουμε πάλι στην αρχή. Κι ίσως πιστεύουμε ή μάλλον ελπίζουμε πως μπορεί η ένταση να αναζωπυρωθεί. Να έρθουμε πάλι κοντά. Να δημιουργήσουμε ξανά το δέσιμο, την επαφή, την επικοινωνία.

   Φοβάμαι να μιλήσω, γιατί ξέρω πως θα πέσω πάλι στον τοίχο της τυπικότητας, στο κι εγώ καλά είμαι, που ουρλιάζει μου λείπεις, μα δεν ξέρω γιατί δεν ακούς. Κι επιλέγω τη σιωπή, που μπορεί να μοιάζει αδιαφορία μα νομίζω πληγώνει λιγότερο. Και λαμβάνω σιωπή, κι έτσι φαίνεται η απόφαση μου σωστή. Μα αν εγώ φοβάμαι, ίσως φοβάσαι κι εσύ. Κι ίσως τελικά ο,τι πράττω είναι λάθος. Κι εγώ περιμένω εσένα κι εσύ εμένα και κανείς μας δεν κάνει τίποτα.

  Τελικά φαίνεται πως κρατιόμαστε από τα τυπικά, αναζητώντας τα ουσιώδη. Αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη του ενός για τον άλλο, που όμως διστάζουμε να φανερώσουμε, γιατί μας τρομάζει ο πόνος που καραδοκεί πίσω από κάθε άνοιγμα ψυχής. Δεν ξέρω ποιο επίθετο να βάλω πίσω απ'τη λέξη σχέση. Λέω να την πω περίπλοκη, γιατί δεν μου πάει καρδιά να την πω τελειωμένη.