Φυσούσε κοντά στη θάλασσα.
Τα μαλλιά της ανέμιζαν ~σχεδόν ενοχλητικά~ κι ένιωθε την αρμύρα παντού στο σώμα της.
Τα αστέρια φαίνονταν καθαρά στον ουρανό.
Βολεύτηκε στο παγκάκι.
Έκανε ψύχρα μα ήταν όμορφα.
Οι σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό της.
Ξανά μια αναδρομή στο παρελθόν.
Από αυτές που συνοδεύονται από ένα σωρό μελαγχολικά συναισθήματα.
Ένιωθε ανόητη.
Γιατί εξακολουθούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό της;
'Εγυρε στον ώμο της φίλης της κι αναστέναξε.
"Αύριο θα' μαι πάλι μια χαρά", είπε.
οντως, ποναει οταν πνιγεις οσαν νιωθεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήγι αυτο μην τα πνιγεις.
ανοιξε την καρδια σου κι ας μην κερδισεις τιποτα.τουλαχιστον θα ξερεις πως προσπαθησες!
Αξίζει να βρεθώ τόσο ευάλωτη ανοίγοντας την καρδιά μου, όταν δεν υπάρχει πιθανότητα να διαφοροποιηθούν τα πράγματα, προσφέροντας το επιθυμητό για εμένα αποτέλεσμα; Καλύτερα να αφήσω το χρόνο να επουλώσει τις πληγές.
Διαγραφήδυσκολες οι στιγμές που πνίγεις όσα νιώθεις, όσα θέλεις να πεις... αλλα δε σε οφελεί σε τίποτα... όταν μιλάς νιώθεις καλύτερα^
ΑπάντησηΔιαγραφήη φώτο που ανάρτησες πανέμορφη <3
Όταν ξέρεις πως το να μιλήσεις θα σε πληγώσει περισσότερο; Τότε τι επιλέγεις; Μιλάς;
ΔιαγραφήΗ φωτογραφία είναι πράγματι όμορφη!
μιλάς.. γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταια. και ο πόνος υπάρχει... είτε μιλήσεις είτε όχι <3
Διαγραφήμερικές φορές βεβαια η ζωή είναι μονοδρομος και δεν εχεις επιλογές... σε νιώθω όπως κι αν έχει :(