memories*

Dr. Hause.

Αναμνήσεις. Ένας τρόπος να κρατάς τις στιγμές που πέρασαν. Αυτές που έφυγαν και δεν θα ξανάρθουν. Και σήμερα διάβασα κάπου πως η ανάμνηση έχει καλύτερη αίσθηση ακόμα κι από την ίδια την στιγμή. Όπως και να’ χει όμως αυτή είναι που θα κουβαλάς πάντα μαζί σου. Άλλοτε όμορφη ανάμνηση. Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Κι άλλοτε άσχημη. Πόνος, θλίψη. Κι αυτές οι αναμνήσεις χρειάζονται όμως, για να μας θυμίζουν πως έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί. Συνήθως τα βράδια, όταν πέφτεις να κοιμηθείς, τότε είναι που έρχονται οι αναμνήσεις και κατακλύζουν το μυαλό σου. Τότε είναι που όλα επιστρέφουν. Όλα ζωντανεύουν ξανά. Πράγματα που σου λείπουν. Άνθρωποι που ήταν εκεί μα τώρα έχουν φύγει ή σιγά σιγά απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Συναισθήματα που ένιωσες μα τώρα έχουν χαθεί ή έχουν ξεθωριάσει στο χρόνο. Δεν τις ελέγχεις εσύ. Έρχονται και φεύγουν όταν εκείνες θέλουν. Γλυκιά η ανάμνηση, μα άλλοτε ανυπόφορη. Μα είναι αυτές που μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, πως φτάσαμε ως εδώ. Μας θυμίζουν όσα μας στιγμάτισαν και μας διαμόρφωσαν. Οι αναμνήσεις είναι τα κομμάτια ενός πάζλ, του εαυτού σου.

memory is a way of holding on to the things you love, the things you are, the things you never want to lose.

ο πιο γλυκός εκείνος άνεμος ♥

Σήκωσε τα μάτια σου στον ουρανό
υπάρχει κάτι εκεί που όμως δεν το βλέπεις
δεν το βλέπεις μα υπάρχει
δεν το βλέπεις μα το νιώθεις
κι αυτό και την κάθε του συνέπεια όταν εκείνο φεύγει

ο έρωτας, που είναι ο γλυκός εκείνος άνεμος
άνεμος..που μπορεί όμως με δύναμη τόσα να καταστρέψει
ρισκάρεις
γιατί θέλεις να το νιώσεις
την αίσθηση αυτή που σε κάνει να ανατριχιάζεις
όταν διαπερνάει το σώμα σου
γιατί θέλεις να το μυρίσεις
κλίνεις τα μάτια.  -είναι  πιο όμορφο. πιο μυστήριο-
γιατί θες να το εξερευνήσεις, να το ανακαλύψεις
-πάντα σε τραβάει κάτι το καινούριο-

άνοιξε το δικό της παράθυρο και τον άφησε να μπει
την διαπέρασε γλυκά μα ύστερα την έριξε κάτω
όπως τα φύλα απ’ τα δέντρα μαραίνονται και πέφτουν
όταν το  μελαγχολικό  φθινόπωρο καταφτάνει
έτσι κι αυτή μαράθηκε
και νιώθει αδύναμη τώρα
ευάλωτη

δες ξανά στον ουρανό
είναι ο έρωτας που πέταξε
τον πήρε ο άνεμος μαζί του
θα ξανάρθει?
ο άνεμος δεν χάνεται
ίσως ξανάρθει
μα μπορεί αυτη τη φορά να βρεί το παράθυρο της κλειστό

σήμερα...ευχήθηκε κάτι

δίπλα στη θάλασσα καθόταν και κοιτούσε τον ουρανό
το φεγγάρι ήταν όμορφο απόψε
ολοστρόγγυλο και φωτεινό
έπεφταν αστέρια
όταν πέφτει  ένα αστέρι κάνεις μια ευχή
πιάνει; δεν ήξερε, μα δεν το πολυπίστευε κιόλας
είδε πολλά να πέφτουν
όμως όταν ύστερα από κάθε αστέρι έψαχνε να βρει τι ήταν αυτό που επιθυμούσε για να ευχηθεί, χανόταν
τι επιθυμούσε πραγματικά;
κι ύστερα αναρωτιόταν αν άξιζε να χαραμίσει μια ευχή για εκείνον
να τον φέρει λίγο πιο κοντά
να τον νιώσει λίγο πιο κοντά
μα ξέρεις κάτι;
δεν ευχήθηκε για εκείνον. Ούτε μια ευχή
γιατί ήξερε πως εκείνος δεν θα ζητούσε στα αστέρια να την φέρουν κοντά του
γιατί τα δάκρυα που είχαν κυλήσει από τα μάγουλα της για εκείνον ήταν πολλά περισσότερα από τα αστέρια που είδε να πέφτουν
γιατί τελικά είχε κουραστεί
ίσως και τα αστέρια πέφτουν γιατί έχουν κουραστεί εκεί ψηλά
ίσως παρόλο που λάμπουν υπάρχει κάτι άλλο που προσπαθούν να κρύψουν
μήπως νιώθουν κι αυτά μόνα; μήπως και σ’ αυτά λείπει κάτι;
θα ήθελε πολύ να βρει ένα αστέρι και να το ρωτήσει
~ ~ ~ ~ ~
σήμερα. σήμερα που αστέρια πέφτουν από τον ουρανό
σήμερα... ευχήθηκε κάτι