αρκεί μονάχα να προχωρήσεις~

 Κι αναρωτιέμαι πόσες φορές χρειάζεται να πληγωθεί κάποιος. Να νιώσει άδειος. Μισός. Πόσες φορές χρειάζεται να νιώσει την απογοήτευση, τον πόνο. Πόσες φορές χρειάζεται να νιώσει το βάρος εκείνο, στο στήθος του, για να καταλάβει πως έφτασε η ώρα να φύγει. Για να καταλάβει πως κάτι τέλειωσε. Γιατί όλα κάποτε τελειώνουν. Και συνήθως τα ωραία ακόμα πιο γρήγορα. Αφήνοντας πίσω μια αίσθηση στενοχώριας, που ίσως να μπερδεύτηκε με το γλυκό συναίσθημα και να έγινε ανάμνηση. Και λοιπόν, πόσες φορές χρειάζεται να κάνεις το ίδιο λάθος; Ξανά και ξανά. Και κάθε φορά να ορκίζεσαι πως είναι η τελευταία, μα να ξέρεις μέσα σου πως θα το έκανες πάλι, κάθε φορά που θα έμοιαζε ιδανική για να φέρει την ευτυχία. Όμως νομίζω πως τα μάτια σου, η μάλλον η καρδιά σου, βλέπει ευκαιρίες εκεί που υπάρχουν μονάχα στιγμές. Που θα σβήσουν μόλις ανοίξεις πάλι τα βλέφαρα σου. Και θα βρεθείς ξανά να αναρωτιέσαι τι έγινε λάθος. Τι έκανες λάθος. Ξέρεις όμως, καμιά φορά πρέπει να σκεφτείς πως το λάθος δεν ήταν μόνο στο τέλος. Μα το λάθος ήταν η ίδια αρχή. Να το καταλάβεις, να το αποδεχθείς και να πας παρακάτω. Δίχως βήματα που σε οδηγούν πάλι πίσω. Και μπορώ να σου εγγυηθώ πως η ευτυχία σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Αρκεί μονάχα να προχωρήσεις...

Σ' ευχαριστώ που προχώρησες,
με βοήθησες να καταλάβω
πως κι εγώ πρέπει να κάνω το ίδιο

talk about your feelings*

  Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν ένα κουτί, που κρύβει κάτι μέσα του -κάθε κουτί και διαφορετικό από το άλλο- . Δεν μπορείς να ξέρεις ή να κρίνεις πριν ανοίξεις το κουτί. Κάποια ανοίγουν εύκολα, ακόμα και με ελάχιστη προσπάθεια και κάποια άλλα είναι γερά σφραγισμένα. Μπορεί να σου πάρει καιρό, να χρειαστεί κόπο και αφοσίωση. Τα κουτιά αυτά είναι οι άνθρωποι που δύσκολα ανοίγονται, μιλούν, αφήνονται, εμπιστεύονται. Αυτοί που κρατούν τα συναισθήματα τους μέσα τους, για τον εαυτό τους και διστάζουν να τα αποκαλύψουν και να τα μοιραστούν. Καταλήγουν στην εσωστρέφεια κυρίως από ανασφάλεια, από αβεβαιότητα, από φόβο. Το φόβο της απόρριψης, της εξαπάτησης, της εκμετάλλευσης. Σιωπούν τάχα για να προφυλαχθούν.''Τι θα γίνει αν δεν νιώθει το ίδιο;'', ''τι θα γίνει αν γελάσει, αν αδιαφορήσει;'', ''τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;'', ''τι θα γίνει αν στο τέλος πληγωθώ;''. Θες να μάθεις τι θα γίνει; Θα είσαι πάλι νικητής. Κερδισμένος, ακόμα κι αν όλα δείχνουν ότι έχασες. Γιατί το κάθε λάθος, η κάθε στραβή, η κάθε πληγή, όλα είναι ένα μάθημα. Συντελούν στο να σε κάνουν έναν έμπειρο άνθρωπο. Μην τρομάζεις λοιπόν. Μοιράσου. Μπορεί να είναι ριψοκίνδυνο να ανοίγεις την καρδιά σου, αλλά αν δεν τολμήσεις δεν θα μάθεις ποτέ. Και θα αφήσεις ευκαιρίες να πάνε χαμένες και ανθρώπους να φύγουν από κοντά σου πριν καν το καταλάβεις. Θα ζήσεις μετανιώνοντας για πράγματα που δεν είπες τη στιγμή που έπρεπε .Και που ξέρεις, αν κάνεις εσύ την αρχή ίσως εκπλαγείς σε πόσους ανθρώπους θα δώσεις λόγο ή κι ένα 'σπρωξιματάκι' για να ανοιχτούν κι εκείνοι.

~θα είναι αρκετό

Να μου πιάσεις το χέρι,
να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά,
να μ’ αγκαλιάσεις γλυκά,
να μου ζεστάνεις την καρδιά,
να με κοιτάξεις στα μάτια,
να μου μιλήσεις τρυφερά,
να μου ψιθυρίσεις ‘σ’ αγαπώ’
κι ότι σου λείπω

~θα είναι αρκετό