μονάχα μια συζήτηση

Έμαθα να εκτιμώ τους αληθινούς φίλους, όταν αισθάνθηκα μόνη ~ όχι γιατί πραγματικά ήμουν μόνη, αλλά γιατί δεν έβλεπα αυτούς που ήταν δίπλα μου.

Σαν μικρό παιδί που ανοίγει ένα καινούριο παιχνίδι, έτσι κι εγώ, τέτοια χαρά και ικανοποίηση ένοιωσα ύστερα από κάτι τόσο απλό, αλλά παράλληλα τόσο σημαντικό, όπως μια συζήτηση. Νομίζω όλοι νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν. Ένα συναίσθημα, μια απορία, μια ενοχή. Και ποιος μπορεί να είναι πιο κατάλληλος να ακούσει από ένα φίλο;  Μια απλή αφορμή, έδωσε έτσι απλά την ευκαιρία σε μενα ~αλλά νομίζω όχι μόνο εμένα~ να ανοίξω την καρδιά μου και να δω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται να δουν τι υπάρχει μέσα. Δεν είναι ότι δεν το΄ξερα, απλά συχνά χρειάζομαι μια επιβεβαίωση λόγο ανασφάλιας. Ανασφάλιας που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που μ' απογοήτευσαν. Σήμερα είδα ξανά. Είδα το ενδιαφέρον. Είδα την αγάπη. Είδα πράγματα που είχα ανάγκη. Όταν περνάς καλά, λένε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα. Είναι αλήθεια. Ευχόμουν να πάγωνε για λίγο, για να μπορέσω να κρατήσω αποθέματα αυτών των στιγμών, μήπως αργήσουν πάλι να ξανα ρθουν. Ελπίζω οχι. Μα συχνά οι καταστάσεις μας εμποδίζουν. Μας κρατάνε πίσω. Αλλά είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε τις κατάλληλες καταστάσεις.

θέλω να πω ευχαριστώ,
θέλω να πω σας αγαπώ,
θέλω να πω θα είμαι εδώ
μα ξέρω πως οι λέξεις δεν είναι αρκετές
για να το αποδείξω

για σας τις δυο
Γ* και Χ*

συναίσθημα*

Σ’ ένα κόσμο που μοιάζει τόσο ψυχρός υπάρχει ακόμα το συναίσθημα. Γύρω μας, όπως ο άνεμος. Περιπλανιέται. Σίγουρα πέρασε κι από κει. Σίγουρα χάιδεψε και τα δικά σου μαλλιά, απαλά, τρυφερά, με στοργή. Σίγουρα τράβηξε την προσοχή σου. Έκανε τα χέρια σου να νιώσουν παγωμένα, την καρδιά σου ζεστή, τη φωνή σου δυνατή, τα όνειρα σου άπιαστα.
~
Ξέρεις, πάντα αναρωτιόμουν ο άνεμος που πάει όταν φεύγει κι αν άραγε ταξιδεύει μόνος. Έτσι και τα συναισθήματα, που πάνε όταν φεύγουν; Κι αυτά είναι μόνα ή κουβαλάνε μαζί τους την ανάμνηση εκείνου που αφήνουν πίσω; Νομίζω… ή μάλλον θέλω να πιστεύω πως ποτέ δεν ξεχνούν. Κι αν ξεχάσουν, αργούν.
~
 Άλλοι ανάβουν τώρα το τζάκι, μα εγώ μαζεύω τις στάχτες μιας αγάπης που κάηκε. Θα τις σκορπίσω, δεν τις κρατώ. Σε κάθε σημείο που μου χάρισε το συναίσθημα, σε κάθε σημείο που μου χάρισε την αγάπη. Θα ταξιδέψουν κι αυτές με τον άνεμο. Κι ίσως φτάσουν κοντά σου. Ίσως πάλι και όχι. Τι σημασία έχει πια; Αν μπορούσες να το νιώσεις, θα το’ χες νιώσει πριν γίνει στάχτη.

έμαθα ν'αγαπάω τους ανθρώπους
και τώρα μαθαίνω να ζω χωρίς αυτούς που αγάπησα

they say...

...bad things happen for a reason but no wise words gonna stop the bleeding.

Λένε πως κάθε τι κακό γίνεται για κάποιο λόγο.  Πως τα άσχημα πράγματα έρχονται στη ζωή μας για να μας κάνουν δυνατούς, έμπειρους και έτοιμους να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Λένε πως ο Θεός στέλνει τις δυσκολίες σ’ αυτούς που μπορούν να τις αντέξουν και όχι στους αδύναμους. Λένε πως ύστερα από κάτι κακό πάντα ακολουθεί το καλό. Λένε, λένε, λένε… Όμως τίποτα από αυτά τελικά δεν είναι αρκετό για να διώξει τον πόνο. Τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να μας παρηγορήσει και να μας ανακουφίσει. Η πληγή δεν κλείνει με λόγια, όσο σοφά κι αν ακούγονται. Απ’ όποιου ‘’σπουδαίου’’ το στόμα κι αν πρωτοβγήκαν οι λέξεις. Και τι είναι αυτό που τελικά μας γιατρεύει? Νομίζω ο χρόνος. Οι πράξεις. Ίσως και τίποτα καμιά φορά να μην είναι ικανό να το καταφέρει. -κι εδώ λένε πως όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Και ίσως να έχουν και δίκιο.-

Προσπαθώντας λοιπόν να πιστέψω στα λόγια σας, δίνω στον εαυτό μου μια ελπίδα, έστω μικρή, πως όντως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, πως όντως ακολουθούν καλύτερες μέρες.~ Σε εσάς λοιπόν που μου είπατε πως μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο, περιμένω να δω.

♥

Μίλα ψιθυριστά ,αν μου μιλάς για αγάπη

γουίλιαμ σαίξπηρ